Od jakiegos czasu obserwuje, jak pod naszym kosciolem zaczynaja
gromadzic sie zebracy.
Ale nie jakies zapite mordy, ale starsi ludzie, mezczyzni, w ubogiej ale
czystej odziezy.
Bidny ten nasz kosciulek.
Ksiadz wiecznie zbiera na witraze i cos uzbierac nie moze, ale kiedys
uzbiera i na pewno kupi.
Zyjemy w cywilizowanym spoleczenstwie i o swiatynie zadbac trzeba.
Nawet jak skorzystaja na tym ew. mohery, to niech modla sie godnie.
Dlatego za pozytywne uwazam datki na tace, ktore u nas daje znakomita
wiekszosc, jesli nie wszyscy.
Jednak jak ze 3 m-ce temu pojawil sie pierwszy zebrak, z karteczka, ze
jest inwalida, to pobozne kutwy zaczely go omijac.
Sam na poczatku go przegapilem, bo wychodzilem innym wejsciem, ale jak
go przyuwazylem, to cofnalem sie i kopsnelem mu dyche.
Az sie ludzie obejrzeli.
A dzis z satysfakcja obserwowalem, jak znakomita wiekszosc juz nie
omijala zebrakow obojetnie, tylko wrzucala im pieniazek do kubka.
Takze dzieci.
I bardzo mnie to tchnelo jakims optymizmem.
Ze ci proszacy o pomoc ludzie nie wyrzekli swej godnosci na darmo.
Tutejsze czubki pewnie kisza te swoje talary w spoconej skarpecie i
zaraz pewnie ktorys morde skrzywi, ze co za brednie wypisuje.
Ale moze znajda sie tacy co poczuja sie choc odrobinke ludzmi i rusza
dupe pomoc chocby drobnym pieniazkiem blizniemu i przysluzyc sie troszke
naszemu kalecznemu spoleczenstwu ;)