!
Użytkownik Wilczek <w...@i...com> w wiadomości do grup dyskusyjnych
napisał:9t8t72$ndp$...@k...task.gda.pl...
> mimo wiedzy ktora posiadam nie umiem zrozumiec fenomenu, ze rozmawiam z czlo
> wiekiem podobnym do mnie, w zblizonym badz takim samym wieku, o podobnej wie
> dzy, zblizonych pogladach na wiele kwestii i on "wierzy" a ja nie
>...
> rozumiem wiare rzesz ludzi pozbawionych szerokiej edukacji, wiedzy o
> swiecie,
> jednostki zajete na tyle praca i doczesnoscia ze nie mogs poswiecic sie
> refle
> ksji nad tymi sprawami. rozumiem, ze wybitna zewnatrzterownosc
> coponiektorych
> tez ma tutaj istotna role.
Wiara, szerzej religijnosc: JEST RODZAJEM INSTYNKTU.
Jedni za nim podazaja, inni go w swoim zyciu marginalizuja -- najczesciej
dlatego, ze czuja sie ograniczani przez religijnosc przekazywana
poprzez instytucje lub powszechne obyczaje spoleczne.
(Kaplani katoliccy nie nazywaja tego instynktem,
poniewaz to pojecie kojarzy sie ze swiatem zwierzecym,
swiatem popedow i calkowitego braku refleksji etyczenej.)

Zarzut, ze wiara to zabobon, ze to wynik braku wiedzy jest
chybiony -- nauka zupelnie nie siega do jego obszaru.
Nauka nic nie potrafi odpowiedziec, dlaczego osobnik X
chce osiagnac cel Y; moze jedynie czasami odpowiedziedziec
jak zrealizowac cel Y.
Zatem nienaukowy charakter wiary nie swiadczy o niej zle
(w tym sensie, ze mialaby byc z tego powodu czyms uposledzonym),
swiadczy, ze nie moze byc objeta, zredukowana do dziedziny
naukowej.

Bedac rodzajem instynktu, wiara jest bardzo gleboko
wbudowana w nature ludzkiego umyslu -- duzo glebiej, niz
siega swiadoma refleksja wiekszosci, nawet bardzo
wyksztalconych ludzi. Osobiscie zgadzam sie z pogladem,
ktory kiedys wyglosil Stanislaw Lem, ze prawdopodobnie jest
nieuchrona jakoscia powstajaca w drodze ewolucji zycia
(kazdego, nie tylko przypadku na Ziemi).

Jezeli sie dokladniej przypatrzec temu, co ROBIA ludzie,
grupy, organizacje, spoleczenstwa -- to zawsze okaze sie,
ze kieruja sie jakimis poza racjonalnymi wierzeniami
(chociaz subiektywnie sa przekonani, ze dzialaja bardzo
racjonalnie), ze
stwarzaja sobie jakies bostwa, w imie ktorych sa zdolne
do poswiecania szczescia, zdrowia, zycia innych ludzi --
obcych lub swoich najblizszych.
Sensem pozytywnym wielkich religii jest to, ze zastepuja
mnostwo nieuchronnie bardzo szkodliwych zabobonow
innym, oswojonym, mniej szkodliwym. Pozwalaja droga
wielowiekowej tradycji i doswiadczenia wskazywac na
sposoby omijania wielkich niebezpieczenstw -- lecz nie
gwarantuja zabezpieczenia, bo nie mozna tego zrobic
nie niszczac wolnosci.

Praktyki religijne sa forma pielegnowania umyslu,
staja sie wazniejsze/potrzebniejsze w drugiej polowie zycia.

--
A
.