Użytkownik "Sowa" :

> No jakbym o sobie czytała, po prostu doba była za krótka i szkoda było
spać,
> tylko ja jeszcze umilałam rodzicom czas rykami pod tytułem, "bo mnie nikt
> nie kocha, bo wy nigdy, bo wy zawsze i coś tam że rodzeństwo ma lepiej!",
> zwłaszcza jak o trzeciej nad ranem ojciec mi wyłączał korki i rekwirował
> latarkę. :P

Cieszę się ze coś z Ciebie wyrosło ;-)

Acha - jeszcze ku wyjaśnieniom innych, zwłaszcza Lii i Molnarki - bo
przeczytałam na razie pół dyskusji.

Problem jest dość nowy.
Zwierzaki (różne gryzonie) mamy w domu od ponad 8 lat. Mielismy już chomiki
, świnkę morska, myszy, wczesniej jednego szczura. Zawsze były przez
wszystkich kochane. Obene szczury mamy od września zeszłego roku.
Problem czyszczenia klatki i dawania jeść występował sporadycznie, ale nigdy
w takim nasileniu.
Zazwyczaj wystaczyło raz, dwa razy przypomnieć, a chłopcy sami sprzątali
(każdy mial swojego zwierzaka).
Podobnie z karmieniem nie było raczej problemów.
Problem pojawił się od około 1/2 roku a konkretnie od czasu wyjazdu Michała
na studia do innego miasta.
Jak chłopcy są obaj razem to albo Michał sprząta, albo ma swoje sposoby aby
brata nakłonić do sprzątania (np. grają w szachy o to kto sprząta, lub karmi
zwierzaki i ten co przegrywa honorowo sprząta, lub karmi).
Trudno się Michałowi dziwić - mieszkają w jednym pokoju, więc on tez
cierpiałby z powodu smrodu.

W naszym przypadku ten sposob nie wchodzi w grę. Grają w szachy znacznie
lepiej od nas !

Akurat teraz był taki okres że wszyscy wyjeżdżali na weekend, Michał z kolei
nie przyjeżdżał do domu. Maciek zostawal sam, bo miał zawody w których
bardzo chciał brać udział (dlatego nie pojechał ze mną, chociaż zawody
zajmują tylko 6 godz. w sobotę), w pozostałym czasie miał uporządkować
klatkę i swój pokój. No i oczywiscie nie zrobił nic.
Denerwuje mnie to że on sam z siebie nie ma poczucia tego że należy coś
zrobić, a właśnie tkwi "z głową w chmurach".

Do każdej rzeczy, którą ma zrobić trzeba go skłonić "sposobem". Zwykłe gadan
ie zupełnie nic nie pomaga.
Dosłownie czuję jak mu to jednym uchem wchodzi, drugim wychodzi.

Dodam ze jego starszy brat jest i był pod tym względem zupełnie inny.
Michal to "wojownik" on jak chociaż mu coś nie podobało potrafił pyskować,
stawiać się, ale przemawiały do niego argumenty logiczne. Czasem
dyskutowałam z nim kilka godzin zanim go do czegoś przekonałam, ale jak juz
przekonałam to się tego trzymał. A czasem on przekonał mnie.
Z Maćkiem taka taktyka nie skutkuje. On nie dyskutuje, niby przyjmuje moje
argumenty, ale w rzeczywistości nic nie robi, a konkretnie robi to co on
uważa za stosowne.
Obaj są tacy od najwcześniejszego dzieciństwa
Cały czas traktuję ich jak poważnych partnerów, a nie smarkaczy i widzę po
prostu, że to co skutkowało przy wychowaniu jednego nastolatka zupełnie nie
skutkuje przy wychowaniu drugiego. Czuję ze on po prostu nas "olewa", w
przypadku Michała nigdy takiego poczucia nie miałam, on się bardzo liczył i
nadal liczy z naszym zdaniem, chociaż bardzo często się z nim nie zgadza.

Pozdrowienia.

Basia

P.S. Problem brudnych talerzy przestał istnieć po wyprowadzeniu się Michała
na stancję. Mieszka z trzema kolegami i mają dyżury, kto ma dyżur ten zmywa.
Specjalnie pytałam jak to rozwiązują bo w domu to zawsze było problemem.
Zresztą byłam tam u nich mają bardzo czysto (zapewne specjalnie posprzątali
;-) ale to dobrze o nich świadczy). Teraz w domu Maciek zostawia brudne
talerze, a Michał już zmywa po sobie.