Użytkownik "Ikselka" <i...@g...pl> napisał w wiadomości
news:wyw2mesjg704.1sx3wy1ocaeli$.dlg@40tude.net...
> http://www.masterminds.pl/masterlab.27/Chodzenie,po,
roznarzonych,wglach.506.html


Brednia. Przepraszam- ale od lat chodzę po ogniu i tego typu "mądrości"
można tylko tak skwitować. Tak trochę bardziej szczegółowo:
"Chodzący nie idzie w ogniu, a "jedynie" po rozżarzonych węglach. Wielkie
ognisko jest rozpalane wcześniej, aby umożliwić drewnu wypalenie się do
kawałków węgla, które już nie wytwarzają płomieni." -Nie zawsze. Szedłem
kiedyś zimą, przy silnym wietrze. Płomień utrzymywał się cały czas.
Szczypało- ale obyło się bez poparzeń.
"Po drugie, każdy taki węgielek pokryty jest warstwą popiołu. Dlatego tego
typu widowiska odbywają się w nocy, gdy żarzące się wnętrze kawałków węgla
jest widoczne. W dzień ścieżka wyglądałaby jak kupa popiołu." - W Poznaniu
pani Gawronikowa robi szamańskie firewalki. Idzie się tam w transie, w
stronę słońca, w dzień jak najbardziej. Oczywiście, że ogniowy dywan nie
jest tak dobrze widoczny jak w nocy- ale jest.
"nikt chodzący po węglach nie traci czasu. Oczywiście bieg byłby hańbiący,
ale spacer odbywa się w żwawym tempie." -Tu zachłysnąłem się kawą. Ci, co ze
strachu biegną- najczęściej się parzą, i to solidnie. Idzie się spokojnie,
luźno. Warunek: głowę zostawiamy przed dywanem ognia (dla tych co nie
rozumieją, o czym piszę: za długo by tłumaczyć:-) )
A dalej to już całkiem paranaukowe rozważania- które przez grzeczność nazwę
eufemistycznie bełkotem:-)

--


Chiron