Pani Ewa napisała:

>>>> Moi nauczyciele, a spotykam ich do dziś w różnych okolicznościach,
>>>> bywają autentycznie wstrząśnięci tym, co ze mnie wyrosło.
>>> Hi hi.
>>> Ja swoich nie spotykam, pewnie by mnie nawet nie pamiętali.
>> W okoliczniściach wywiadówki u dziecięcia swego spotkałem kiedyś troje
>> koleżeństwa z mojej byłej klasy licealnej. Akurat w charakterze rodziców,
>> nie nauczycieli. Klasa (ta dziecięcia, podstawowa) z tych małolicznych,
>> więc progenitura nasza spory odsetek tam stanowiła. A to wszystko nie
>> działo się w jakiejś małej mieścinie, tylko w takim dużym mieście
>> w centralnej Polsce. I w zupełnie innej jego okolicy, niż owo liceum
>
> To, że pamięta się kolegów z podstawówki, nie dziwi mnie w ogóle.
> Podejrzewam, że przy odrobinie skupienia mogłabym odtworzyć ~80%
> nazwisk klasowej listy. Nauczycielom trudniej zapamiętać uczniów,
> bo przewijają się ich całe masy, zwłaszcza w dużym mieście, dużej
> szkole, więc podejrzewam, że zapamiętują wybiórczo - tych najbardziej
> charakterystycznych, ewentualnie tych, których często widują także na
> osiedlu, znają z innych okoliczności.
> Ja wyniosłam się kilkaset kilometrów poza rodzinne miasto już ze 20 lat
> temu, więc nie spotykam ani kolegów, ani nauczycieli. Czasem trochę mi
> żal, bo takie momenty człowieka ukorzeniają.

Z załogi podstawówkowej udało mi się zlokalizować tylko jednego kolegę.
Nawet bliskiego, bo siedział ławkę za mną. Dźgał mnie czasem cyrklem
w plecy, ale poza tym bardzo się lubiliśmy. A odnalazł się jako
ambasador w jednym z krajów dalszych, choć prawie jeszcze europejskich.
Te kilkaset, a nawet kilka tysięcy kilometrów, to nie jest największy
problem. Lat, dużo więcej niż dwadzieścia -- też nie.

>> (czy też powinienem dodać "hi hi"?).
>
> A też byli wstrząśnięci?

Skoro w wielkim mieście znaleźli się razem w jednym miejscu po więcej
niż dwudziestu latach, to nie byli zmieszani.

--
Jarek