Jagna W. pisze:

>> hmm zupełnie nie wiem o co Ci chodzi przyznam się szczerze :)
>
> Przyjęłaś, że skoro nikt z ludzi nie pragnie śmierci, to walka za ojczyznę
> jest kwestią przypadku, a nie świadomego wyboru. Pewnie i tak bywa czy też
> bywało (przymusowa mobilizacja), ale nie można odrzucać tezy, że multum
> ludzi faktycznie chciało ryzykować życie za ojczyznę (choć nie jest to
> równoznaczne z pragnieniem śmierci), uważało to za patriotyzm i trochę nie
> na miejscu jest określanie tego demagogią.
> W każdym razie ja tak zrozumiałam to, co napisałaś. Jeśli źle - z góry
> przepraszam.
>

Nie wiem jak złośliwą, ale trochę mnie drażni postawa oddanie życia za
Ojczyznę= patriotyzm. Rozdmuchiwanie klęsk zamiast świętowania
zwycięstw. Nawet rocznice zwycięstw są (były?) głównie apelami
poległych. Szumnie się obchodzi rocznice przegranych powstań, a przecież
były w naszej historii powstania, które nie zakończyły się kompletną
klęską. Ile się o nich mówi? Choćby na lekcjach...
I to jest smutne, że zamiast, szanując tych którzy oddali życie za naszą
wolność, patrzeć do przodu, patrzymy do tyłu i rozpamiętujemy "co by
było..." albo "bo kiedyś..."

Marzena
--
Robótki Marzeny
http://fanturia.googlepages.com/home