Jagna W. pisze:

>> Nie wiem jak złośliwą, ale trochę mnie drażni postawa oddanie życia za
>> Ojczyznę= patriotyzm.
>
> Dlaczego? Dla mnie to coś, co zasługuje na najwyższy szacunek.
> Choćby ze względu na to, że dzięki takim ludziom ja życia dla Ojczyzny
> poświęcać już nie muszę.

Bo się czepiam ;-)
Śmierć w walce może być przejawem patriotyzmu, ale nie jest z nim
równoznaczna.
>
>> Rozdmuchiwanie klęsk zamiast świętowania
>> zwycięstw.
>
> Ja tego tak nie odbieram. Zwycięstwa przecież również świętujemy.

Ale ja przynajmniej nie widzę w tych obchodach radości ze świętowania.
>
>> Nawet rocznice zwycięstw są (były?) głównie apelami
>> poległych.
>
> Owszem - bo to dowód, że nadal czci się pamięć tych ludzi.
> Nawet jeśli ich działania zakończone były klęską.


No tak. Ale dlaczego stanowi to główny punkt programu?
>
>> Szumnie się obchodzi rocznice przegranych powstań, a
>> przecież były w naszej historii powstania, które nie zakończyły się
>> kompletną klęską. Ile się o nich mówi? Choćby na lekcjach...
>
> A nie mówi się?

Fakt, w szkole byłam dawno, ale mówiło się mało.
>
>> I to jest smutne, że zamiast, szanując tych którzy oddali życie za
>> naszą wolność, patrzeć do przodu, patrzymy do tyłu i rozpamiętujemy
>> "co by było..." albo "bo kiedyś..."
>
> Ja patrzę "do tyłu" z szacunkiem dla tych ludzi i schyloną głową.
> W jakim celu Ty patrzysz - tego już nie wiem.
> Ale mam wrażenie, że Twoja postawa nie odbiega za bardzo od mojej :)
>

Być może masz rację :-)

Marzena
--
Robótki Marzeny
http://fanturia.googlepages.com/home