cbnet pisze:
> Niby jesteś przeciwna wartościowaniu, a jednak przywiązujesz
> do niego ogromną wagę. Jest w tym pewna sprzeczność.

Wiesz, w pewnym sensie tak. Niedorzecznością byłoby sądzić, że wszystko
będę uznawać za tak samo dobre/złe _dla_mnie_. Jestem jednak za tym,
żeby nie stawiać ocen kategorycznych i, na przykład, jednoznacznie
potępiających _w_ogóle_. Trzeba mieć świadomość wielozłożoności życia i
z tego punktu widzenia staram się wychodzić. Po pierwsze dlatego, że to
daje mi więcej możliwości poznawczych, np. rozumienia innych ludzi
(gdybym niektóre postawy uznała kategorycznie za złe, to nie starałabym
się ich być może w ogóle zrozumieć), po drugie - nigdy tak do końca nie
jestem w stanie przewidzieć sytuacji, w której się znajdę i jak się
wtedy zachowam, więc lepiej sobie zostawić pewien margines, żeby łatwiej
było sobie samemu coś ewentualnie wybaczyć. Nie wydaje Ci się?

> Człowiek ma ograniczony potencjał w "dawaniu siebie", dlatego
> również w tym względzie musi dokonywać nieustannych wyborów.

Oczywiście. I z tym mam nieustanny problem. ;-)

> Można oczywiście sobie wmawiać, że nic się nie traci angażując
> czy koncentując swój potencjał niezupełnie tam gdzie trzeba,
> ale IMHO jest to błąd za który wcześniej czy później trzeba
> będzie zapłacić.

Nie bardzo wiem, o jakie angażowanie się Ci chodzi? O angażowanie się w
związki? Jeśli chodzi o bliskie związki, to wiadomo, że bierzemy pod
uwagę przede wszystkim swoje własne potrzeby i według tego klucza się
angażujemy. Na różnych etapach życia jednak nasze potrzeby się
zmieniają, ulegają różnym modulacjom, i wtedy wielu rzeczy możemy
nauczyć się od różnych ludzi, nawet od takich, z którymi pozornie nie
mamy nic wspólnego. I wcale nie musimy ich od razu kochać, czy nawet
lubić, wystarczy spoglądać życzliwie w ich stronę. :-)

Pozdrawiam
Ewa