> Tu mieszkam od 1979 roku...pierwszych Swiat w nglii wlasciwie nie
> amietam..wigilia musiala byc przerazliwie skromna, skoro ja
> wymazalam z pamieci...

Krysia

I znowu mialam ciarki, co za opowiesci. Dzieki Krysi przypomniala mi sie
pierwsza wigilia w Holandii, ta najbiedniejsza, ale chyba najkomiczniejsza.
Jako trzpiota opuscilam Gdansk, malolata nie majaca pojecia, ze na jedzenie
trzeba zarobic i trzeba je ZROBIC. Nic nie umialam. Kiedy po slubie okazalo
sie ze przychody sa mniejsze niz rozchody i zyc nie ma z czego (Henry byl
golyyyyyyy), na nadchodzace Swieta zapowiedzial sie kuzyn Andrzej z Polski.
Kapitalnie, w koncu zobaczy sie czlowieka ze swoich, no ale trzeba wigilie
wiec po polsku zrobic. Kasy ciut wiecej niz zero na koncie, ale nie ma
sprawy. Zasiedlismy z Andrzejem do narady co zrobimy na wieczerze - on
obslugiwany zawsze przez mame, ja mistrzyni w robieniu kanapek. Andrzej
powiedzial, ze musi byc barszcz, salatka warzywna i sledzie smazone i
zaprawione w occie. Dodam, ze Henry slepo kibicowal bo po polsku ani be ani
me i nic o PL nie wiedzial. Kupilismy wiec buraki, ale nie wiedzielismy ze
to juz ugotowane, nawet nie zauwazylismy tego. Ksiazka kucharska i jazda !
Ale barszcz w ogole nie robil sie czerwony, gotowalismy, gotowalismy,
solilismy, pieprzylismy i ciagle woda byla. Wyslalismy wiec Henriego po
sledzie -
Ile mam ich kupic? - zapytal. Ze 20 - powiedzial Andrzej i Henry zniknal na
pol dnia. Kiedy zobaczylismy go z 2 wiadrami z powrotem wpadlismy w panike.
Po co tyle? Przeciez mowiliscie 20! - powiedzial moj maz. A to byly sledzie
Atlantyckie, takie po 0,5 metra ! Wlosy sobie z glowy darlam z rozpaczy, co
to bedzie. Tyle forsy to kosztowalo, a my i tak goli. No, ale summa sumarum,
salatka wyszla, barszcz wylalismy, a sledzie jedlismy z Henrym chyba do
marca...

Mam nadzieje, ze nie zepsulam atmosfery emocjonalnych wigilijnych wspomnien
na grupie. Taka tylko wigilie mialam, ktora najbardziej pamietam...

******
m-gosia
******