W wiadomości <news:dqtb5d$7mc$1@news.onet.pl>
Iwon(k)a <i...@p...onet.pl> pisze:

> bardziej mi chodzi o taka dokladna pamiec z wieku lat 5.

Ja pamiętam dobrze swoje nawet jeszcze wcześniejsze dzieciństwo.

> (bo pomijam fakt przesiadywania samamu w pokoju przez cala
> wizyte w pokoju bez poczucia chociazby osamotnienia.
> moze to jedynaki maja juz we krwi, ze im ta "samotnosc" nie
> przeszkadza.)

Może i tak. Mnie samotność nigdy nie przeszkadzała. Tzn. w sensie fizycznym.
Czyli mogłam siedzieć, bawić się, czytać zupełnie sama (do tej pory to
lubię) i dobrze się z tym czułam.
Ale oczywiście konieczna była przy tym pewność, że gdzieś tam (bliżej czy
dalej) jest ktoś bliski i kochający.

--
PozdrawiaM