Czarownica <s...@p...onet.pl> napisał(a):
> Użytkownik "Aneta" <a...@g...pl> napisał w wiadomości


> Co mnie
> > irytuje wcale nie na żarty. Zachowuję pozory opanowania, a w środku mi się
> > gotuje. Umiem ukryć destruktywne uczucia, to część oprzyrządowania dobrego
> > pedagoga.
>
>
> Ależ to zabrzmialo ??część oprzyrządowania ? czasem nie da się ukryć
> negatywnych odczuć mimo ze tobie moze sie wydawać ze robisz to doskonale!

Te negatywne odczucia to głównie urażona ambicja.

> >Wiem, że zaistniałą sytuację przeżywam nazbyt emocjonalnie i
> > szarpię sobie zdrowie, co niczemu nie służy. Taka już jestem.
>
>
> Wniosek : może nie lezy Ci ten zawód ??bo zeby osiągać efekty trzeba tez w
> takich przypdkach opanowania, cierpliwości i duzo pracy

To akurat potrafię. Czasem muszę odsapnąć, przysiąść przy drodze, po czym
wracam robić swoje.

> > W tym momencie pojawia się problem: jak ma dalej pracować? Podejrzewam,
> acz
> > nie jestem pewna, że mój uczeń jest zwyczajnie leniwy i nie chce mu się
> > komunikować w adekwatny sposób.
>
>
> A jaki jest wg Ciebie na tym etapie terapii adekwtny sposób?? Taki jaki Ty
> założyłaś czy tez taki na jaki może sobie pozowlić chłopiec. A tak w ogóle
> nie rozumiem dlaczego powierzono tą sprawę padagogowi a nie np logopedzie kt
> bardziej fachowo by sie zajął przpadkiem tego chłopca, poza tym nie wiesz o
> tym ze nic na siłę??Psycholog też mógłby pomóc czasem nie wystarczy jedna
> osoba zeby osiągnąć pełny sukces terapii .

Tu akurat masz rację. Największa wadą pedagogów jest zwalanie winy za
niepowodzenia na uczniów. Zmienić nauczyciela lub program. Fakt.

> >Mogę użyć środków łagodnego przymusu, ale
> > obawiam się, że mogą przywołać traumatyczne wspomnienia.
>
>
> Nie eksperymentuj z czymś na czym tak naprawdę sie nie znasz albo poruszasz
> sie na tym gruncie niepewnie!Możesz tylko zaszkodzi niż pomóc!

Prawda, najgłupsze, co mogłam wymyślić. Inwalidę leczyć kijem?

> >Ach, zapomniałam dodać, że mój głuchoniemy doznał
> > urazu kręgosłupa i ma ograniczoną możliwość poruszania głową. Nie wiem,
> czy
> > nie powinnam skonsultować się z neurologiem, bo istnieje
> prawdopodobieństwo,
> > że za mało rozumiem.
>
>
> Nawet dość duże prawdopodobieństwo ze za mało się znasz na pracy z takimi
> dziećmi

Stąd moja prośba o pomoc.

> >Dodam jeszcze, że czasem odnoszę wrażenie jakbyśmy się
> > wikłali w dziwną grę_kto kogo_. Żeby były efekty potrzeba współpracy. Nie
> > nawykłam też podopiecznym pozwalać chodzenie mi po głowie.
>
>
> Nie chodzi o pozwalanie na głowę tylko przede wszytskim o wyprcowanie
> zaufania obydwu stron do siebie, nie wystraczy żądać trzeba tez coś dawać z
> siebie itd

Nie należę do ciułaczy. Znacznie bardziej pasowałby mi hazard albo skok na
bank. Czytałam,że na rynku przetrwały te firmy, których właścielami byli
niezwykle oszczędni ludzie, lokujący kasę w bezpieczne inwestycje.

> > Jestem pedagogiem z powołania. Mimo młodego wieku pracowałam skutecznie
> nad
> > różnymi przypadkami.
>
>
> Za duzo tego podkreślania pedagog z powołania, a ze pracowałaś widać ten
> ciebie przerasta albo masz za małą wiedzę w pracy z głuchoniemymi może tak
> warto skończyć oligofrenopedgogikę ???dodatkowo ??

Fakt.

> Nie wyobrażam sobie przegrać na tym polu. Mam swoje
> > ambicje. Pracuję nie dla kasy, a zza zamiłowania. Stąd moja prośba:
> > POMÓŻCIE!!!
>
>
> Aha czyli nie pomoc fachowa a pomoc dla własnej ambicji ?? zeby tylko nie
> przegrać?? godna podziwu postwa pedagoga z powołania

No, trochę niemoralna motywacja. Gdy szukasz rozwiązania, pod uwagę bierzesz
najdziwniejsze pomysły.

> Skoro sobie nie radzisz z tym przypdkiem to może pora zrezygnować i oddać
> chlopca w bardziej fachowe ręce niż Twoje! Nie każdy umie pracować z takimi
> przypadkami, dlatego też skoro Cię tak irytuje to nie widzę szansy na
> normalną terapię!Doradzałambym terapie jednocześnie u logopedy, pedagoga orz
> psychologa a neurolog tez nie zaszkodziloby hmm... za mało opisany przypdek
> zeby decydować ale zastanó sie czy takie połaczenie nie odniosłoby lepszych
> rezulttów niż tylko TWOJE metody

Przecież sobie radzę, odnoszę sukcesy. Zasięgam opinii zaprzyjaźnionego z nim
psychologa. Podobnie do Ciebie zalecał cierpliwość, wytrwałość,
wyrozumiałość. Zdarza się, że z przemęczenia puszczają nerwy...
Co do włączenia innych osób nie ma takiej potrzeby. Zawsze mogę sama
zasięgnąc fachowej porady. Nie ma wątpliwości, że jestem najwłaściwszą osobą
do sprawowania opieki nad tym dzieckiem, choć sama nie rozumiem, dlaczego ja,
a nie ktoś zupełnie inny. Nie jestem gołosłowna. Przede mną czy też
rownolegle ze mną pracowały z chłopcem jeszcze inne osoby: rehabilitantka,
katechetka, terapeuta zajęciowy i wszyscy wymiękli w nieporównywalnie
krótszym czasie niż ja wytrzymuję. Niedawno próbowałam zrezygnować z tej
pracy, nie zdołałam. On za bardzo mnie lubi. Jakoś się przywiązał. Nie
miałabym serca odejść od pokrzywdzonego przez los. Fakt, że mógł uniknąć
wszystkiego, co go spotkało, a przynajmniej sporo. Nie ma wady wzroku ani
słuchu, ale to już inna historia.
Fajnie, że szybko odpowiedziałaś. Odzyskałam spokój. Dzisiejsze zajęcia
dopiekły mi do żywego, ale też czegoś nauczyły. Zaczęłam jako tako rozumieć
bełkotanie.
pozdrawiam
Aneta

>
>


--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/