No właśnie, nie zamierzam brać śłubu z mieszkaniem tylko z Nią. Nie chcę też
żeby to była pochopna decyzja i naprawdę nie zależy mi jedynie na "dupceniu"
jak to ktos napisał. Nie jestem człowiekiem, który szuka w kobiecie
rozładowania seksualnego, ale miłości, przyjaźni. Ona jest dla mnie najlepszym
przyjacielem z którym moge o wszystkim pogadać, nie mamy przed sobą oporów.
Razem przeżyliśmy ten pierwszy raz - wiem, że to dziwne, że dwoje dorosłych
ludzi przezyło to w tym wieku, ale to było cudowne i zapamiętaliśmy to jako coś
niesamowitego wręcz mistycznego. Nie kłócimy się, aczkolwiek zdarza się nam
mieć inne zdanie. Wspieramy się wzajemnie w wielu sferach życia: pracy, szkole.
Chcemy być razem, żeby budzić się przy sobie, żebym mógł zrobic jej śniadanie,
pocałować z rana. Znam dosyć dobrze jej rodziców, to są ludzie weseli i
otwarci, wiem, że mnie lubią. Pomagałem im z własnej nieprzymuszonej woli
remontować to mieszkanie, pracowałem jak robotnik a wieczorami pracowałem nad
pracą mgr. Robiłem to dla Niej i nie żałuję tego. Wcześniej nic na to nie
wskazywało, że będą stali między nami, że karzą żyć wg. ich "jedynych
słusznych" zasad. Przez to czujemy się nieszczęśliwy, wypełnia nas niesamowita
pustka. I to rozdzielenie ma być w imię czego? Jakiś chorych "zasad"? Tak,
chcemy być razem, na całe życie, ale ślub to jest decyzja dwojga ludzi a nie
ich rodziców. Czujemy się do tego zmuszani. Przecież człowiek nie może
przewidzieć wszystkiego co może przydarzyć się w życiu, to pewne że wciąż się
poznajemy, potrzebujemy czasu, żeby swobodnie, bez najmniejszego "ale" zgodzić
sięna ślub.
Pozdrawiam.
Marcin

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl