"BabaJaga" napisała
Witam! Jestem matką samotnie wychowującą troje dzieci. Problemy mam
z najstarszą córką, trzynastolatką. Dziecko od zawsze przejawiało
ogromny indywidualizm, teraz jednakże pojawiają się coraz to nowe
problemy.

Wydaje mi się, że problem tkwi nie tyle w małej ilości czasu dla córki, ile
w tym, że jesteś dla niej za dobra - to mi się właśnie nasunęło, gdy
czytałam Twój post. Nie ma, oczywiście, żadnej miary dobroci, jaką należy
obdarzać swoje dzieci, ale IMO granicą jest moment, gdy dziecku wydaje się,
że jest od rodzica lepsze, mądrzejsze, że ono będzie podejmować decyzje, a
rodzic ponosić ich konsekwencje, kiedy dziecko ma poczucie, że może rządzić
rodzicem.
Nadmierną dobrocią nie zdąbędzie się szacunku u nastolatka, który uważa, że
pozjadał wszystkie rozumy. Czego byś nie zrobiła, i tak będą padać zarzuty o
brak zainteresowania. Nastolatki są bardzo egocentryczne i od rodziców
wymagają bycia idealnym. Im bardziej będziesz się starać sprostać tym
oczekiwaniom, tym więcej dziecko będzie oczekiwać i tym bardziej będzie
niezadowolone z kolejnych Twoich "niedociągnięć".

Wydaje mi się, że też, że Twoja córka odbiera Twoje życie jako
nieszczęśliwe. Nie podoba jej się to, złości ją to i sprawia, że ona nie
chce żyć tak, jak Ty. Przede wszystkim powinnaś więc zadbać bardziej o
siebie. O to, zeby cieszyć się życiem. Pokazuj jej i sama dostrzegaj jasne
punkty w swoim życiu. Przecież Twoje życie jest sumą Twoich wyborów, a
wybierałaś to, czego bardziej chciałaś, czyż nie?:) Nie proś, ani nie
domagaj się bycia autorytetem, bo ani jedno, ani drugie nie jest skuteczne.
Domagaj się natomiast okazywania szacunku.
Jeśli na Twoje uwagi reaguje agresją, powiedz, że jest Ci przykro, że ona w
taki sposób traktuje własną matkę. Mów, że domaga się zainteresowania i
opieki, ale sama nie jest w stanie rozmawiać nie obrażając kogoś. Nie
krzycz, tylko w miarę spokojnie pokazuj jej, jak jej zachowanie wygląda w
rzeczywistości.
Nie miej poczucia winy w stosunku do twoich dzieci - przecież robisz, co
tylko jest w Twojej mocy. To, czego nie dałaś rady, nie ma znaczenia.
Pozwól córce poczuć, czym jest dorosłość, pozwól ponosić jej konsekwencje
jej decyzji: nie sprząta, nie wywiązuje się ze swojej części obowiązków -
nie ma powodu, zeby reszta rodziny wywiązywała się z jakichkolwiek
obowiązków wobec niej (musi przecież przejąć i wykonać w tym czasie jej
obowiązki).

Małgosia