W dniu poniedziałek, 13 lipca 2020 23:44:51 UTC+2 użytkownik Kviat napisał:

> Może dlatego, że to podział fundamentalny?
> Człowiek niewierzący bez problemu zaakceptuje przekonania religijne
> kogoś innego (dopóki religiant siłą nie narzuca swoich przekonań innym).
> W drugą stronę to nie działa.
> U religiantów nie funkcjonuje coś takiego jak zrozumienie i uznanie
> czyjejś racji, czy przesunięcie na grzędzie. Religia z definicji to
> wyklucza.

Ja jestem akurat człowiekiem wierzącym i akceptuję fakt, że inni ludzie wierzą w inne
religie, chociaż uważam je albo za mniej efektywne drogi do duchowego wyzwolenia,
albo nie nadające się dla mojej duchowości osobiście (może im bardziej pasują?).
Jeśli już jestem za nawracaniem to głównie niewierzących i nie za pomocą miecza czy
upierdliwej akwizycji, ale przy pomocy logiki, osobistego wzorca i korzyści, jakich z
niego osiągam, zarówno duchowo-umysłowych, jak i tych bardziej doczesnych takich jak
zdrowie / pomyślność gospodarcza etc.

Potrzeba tolerancji jest znana religiom od wielu pokoleń. Budda wykazywał podczas
dysput niedoskonałości różnych systemów, ale nie zmuszał do przejścia na swoją
religię. Nie do końca słusznie uznany za symbol nietolerancji Mahomet, któremu się
czasem i owszem zdarzyło zbrojnie nawracać inne plemiona i wraże głowy leciały, robił
to wyłącznie ze względów politycznych, a w relacji tych wyznawców innych religii
którzy byli z nim w sojuszu i płacili podatki do wspólnej kasy albo służyli wspólnie
w wojsku, stosował politykę "wy macie swoją religię, a my mamy swoją religię". W
Chinach i Japonii żyją ze sobą pokojowo wyznawcy buddyzmu, konfucjanizmu, taoizmu i
shinto, tak że właściwie trudno odróżnić kogoś, kto wyznaje jedną religię od drugiej
- większość wyznaje więcej niż jedną. W buddyjskim Tybecie tolerowani byli muzułmanie
jako kupcy i wykonawcy zakazanej w buddyzmie pracy rzeźnika.