W dniu 2011-06-02 16:49, Ikselka pisze:

> Pod Kielce się wybierz - wszędzie tego chwastu pełno, gdzie tylko jakaś
> wieś i zabudowania albo rzeczka i łąki, na tych łąkach go mnÓÓÓÓstwo :-)

Ja Ci dam c h w a s t u ! :->

Wklejam co mam z skoroszycie zielarskim:

"Drzewo życia
Dziki bez czarny zaliczany jest do najstarszych roślin leczniczych.
Przypisywano mu wiele cudownych właściwości. O zainteresowaniu rośliną
świadczą wykopaliska z epoki kamiennej. Znany był też w starożytności. U
ludów germańskich należał do drzew świętego gaju i traktowany był jako
,,drzewo życia". Plemiona słowiańskie stosowały go jako środek na febrę.
Miał chronić przed tą chorobą przez cały rok, pod warunkiem jednak, że
kwiaty były ścięte 24 czerwca o północy, a następnie usmażone i
zjedzone... W niektórych rejonach był rośliną ,,kultową", przed którą
zdejmowano nakrycie głowy.

Sambuci flos - kwiat bzu czarnego
W medycynie ludowej
używano kwiatów, owoców, liści, pączków liściowych, kory, a nawet
nasion. Istotny był sposób pozyskiwania surowca, np. kora skrobana z
dołu do góry wywoływała wymioty, natomiast z góry do dołu - działała
przeczyszczająco. Z kwiatów sporządzano tzw. wodę bzową lub poduszeczki
rozgrzewające na bóle uszu, podbrzusza czy dolegliwości reumatyczne, z
owoców - soki, marmolady, powidła i wina, z nasion otrzymywano specjalny
olejek, zaś ze świeżych liści robiono maści i plastry do okładów. Z
młodych suszonych liści i pędów przygotowywano proszek, podawany w
rosole mięsnym lub zupie mlecznej, jako środek na obstrukcje. Para z
herbaty bzowej zaprawionej octem polecana była do wdychania przy
zaflegmieniu i kaszlu. Wykorzystywany był również w żywieniu i leczeniu
zwierząt.
Jeszcze Farmakopea Polska IV z 1970 roku zalecała stosowanie owocu bzu
czarnego Sambuci fructus jako środka łagodnie przeczyszczającego.
Obecnie
uznawanym surowcem leczniczym są kwiaty, zbierane głównie ze stanu
naturalnego. Kwiatostany zbiera się w maju i czerwcu, tuż przed pełnią
kwitnienia, gdy kwiaty brzeżne są już rozwinięte, a środkowe są jeszcze
w pąkach. Należy zbierać je w suche dni. Ścina się całe kwiatostany i
luźno układa cienką warstwą do suszenia w cieniu, w przewiewnym miejscu,
zwracając uwagę, by temperatura powietrza nie przekraczała 30°C. Kwiaty
suszone na słońcu ciemnieją i tracą właściwości lecznicze. Suche,
jasnokremowe kwiaty osypuje się z szypułek i przechowuje w ciemnym,
suchym miejscu.
Kwiat bzu czarnego Sambuci flos posiada monografię Farmakopei Polskiej,
Farmakopei Europejskiej, WHO oraz Komisji E.
Wykazuje działanie napotne i moczopędne. Naparu z kwiatów używa się jako
środka wykrztuśnego i napotnego przy przeziębieniach, grypie, katarze,
kaszlu. Poleca się go także do płukania ust i gardła.
W kosmetyce
dziki czarny bez znajduje zastosowanie przede wszystkim w postaci
kąpieli i maseczek. Kwiaty mają działanie ściągające, przeciwzapalne,
przeciwwysiękowe, antyseptyczne i zapobiegają pękaniu naczyń
krwionośnych. Tonik z kwiatów czarnego bzu polecany jest do każdej cery,
a zwłaszcza starzejącej się i ziemistej. Wygładza i zmiękcza skórę,
wybiela piegi oraz łagodzi oparzenia słoneczne. Kwiaty działają bardzo
korzystnie także na cerę tłustą i mieszaną oraz w przypadku kruchych
naczyń krwionośnych. Napar z kwiatów czarnego bzu polecany jest również
do mycia i płukania włosów suchych. Natomiast odwar można wykorzystywać
do pielęgnacji włosów czarnych w celu pogłębienia ich barwy.
Pędy bzu czarnego są wypełnione białym, gąbczastym rdzeniem.
W kuchni
również kwiaty czarnego bzu znalazły swoje zastosowanie. Przykładem jest
syrop kwiatowy, stanowiący smaczny dodatek do koktajli ziołowych. Do
jego przygotowania potrzeba około 30 świeżych kwiatostanów, które należy
zalać podgrzanym syropem, przyrządzonym z 1 l wody i 1 kg cukru z
dodatkiem niewielkiej ilości kwasku cytrynowego lub całej pokrojonej w
plastry cytryny. Po 12 godzinach syrop zlewa się do butelek lub słoików.
Ponadto kwiaty czarnego bzu mogą być wykorzystane jako dodatek do
deserów, do produkcji octu ziołowego oraz wina.



--
Jura