In news:bvqmfb$o70$1@atlantis.news.tpi.pl,
jerzyg <j...@o...pl> typed:

> Usilnie szukam
> pozytywów. Choćby takich jak dziś, jak wspólne śniadanie, bo
> zazwyczaj jada kiedy my spimy albo nikt nie widzi. Jednak jego własne
> inicjatywy "normalności" zazwyczaj maja na celu przygotowanie gruntu
> pod prośbę o pieniądze lub załatwienie jakiejś sprawy. Czuję się
> wtedy jak w sklepie, gdzie można co najwyżej coś kupić za coś...

Wiesz, to może spokojnie mu wytłumacz, że rodzice mają obowiązek
utrzymywania dzieci, które są niepełnoletnie lub uczące się. Za chwile
stuknie mu osiemnastka, jeśli wyrzucą go ze szkoły, to będzie musiał przejść
na własne utrzymanie, pójść, jak kolega, do hipermarketu na kasę, za 500-600
zł pensji wynająć pokój, ubrać się i wyżywić... Koniec wypadów ze znajomymi,
koniec komputerów i internetu, koniec jedzenia w lodówce na wyciągnięcie
ręki... Albo się uczy i kończy szkołę, ale wio na swoje utrzymanie. Pokaż
mu, że życie bez obowiązków nie istnieje, albo szkoła albo praca. Nie dawaj
mu pieniędzy do ręki (!!!), zaspokajaj podstawowe potrzeby (jedzenie,
ubranie), ale już np. kino czy knajpa niech będą luksusem, na który stać
tylko tych, co pracują (za pracę można przecież uznać naukę w szkole). Jeśli
będzie protestował to powiedz, że starasz się go przyzwyczaić do życia,
jakie wiodą ludzie bez wykształcenia, którzy cały dzień harują za bardzo
marne pieniądze albo w ogóle na bezrobociu siedzą. Niech wie, co go czeka,
jeśli teraz się nie otrząśnie, w końcu rodzice nie mogą w nieskończoność
utrzymywać dzieci, które nic nie robią.



Pozdrawiam,
Karola