Red Art wrote:
>> względem. Czy można komukolwiek doradzać coś, czego po nas nie
>> widać, że sami z tego korzystamy?
>> Mnie się wydaje, że nie jest to bez sensu. Każdy przecież jest w
>> jakimś procesie "dorastania". Najpierw dojrzewa przekonanie do
>> pewnych właściwych założeń, a potem jest proces "wdrażania".
>> Jeśli jestem w takim procesie, to dlaczego miałbym nie chcieć
>> angażować innych w ten sam proces - tym bardziej, że do wdrażania
>> niezbędne jest czyjeś wsparcie. Nie uważacie? :)

> Hmmm ... Czyli przedszkolaki sobie dają rady, że nie wolno jeść
> lizaków, bo od tego psują się zęby :)

No, nie mam pewności, że tak się nie dzieje.
Pewna sześciolatka w mojej dalszej rodzinie na swoim przyjęciu urodzinowym
biegała wokół stołu i częstowała kolejno wszystkich gości cukierkami, które
właśnie otrzymała od kogoś w prezencie. Kiedy podeszła do mnie, powiedziałem
jej, że nie - dziękuję, nie będę objadał jej z tych słodkości. Na to ona mi
odparła, żebym się tym nie przejmował, bo od słodyczy psują sie zęby.
To mi dało do zrozumienia, ze takie śmieszności wynikają z pewnych nabytych
przekonań u małej dziewczynki, która w jakiś sposób próbuje wdrażać te
przekonania powoli w życie. Niech zęby psują się innym, a niekoniecznie jej.
:)


> Ja raczej myślałem o tym, że 'rady uniwersalne' - czyli dogmaty
> - łamie samo życie - przez swoją rozbuchaną różnorodność.

To tylko potwierdza niebywałą trudność, by je stosować. Kluczem jest
przekonanie o słuszności.

> A rady wyspecjalizowane - nie nadają się do stosowania poza danym,
> specjalnym kontekstem, sytuacją.

To oczywiste. Relacja mistrz - uczeń. Tutaj jednak teoretycznie nie ma
miejsca na niestosowanie się mistrza do własnych zaleceń.
Ale w relacji lepszy uczeń - gorszy uczeń już taka możliwość jest. Lepszy
uczeń jest w fazie uczenia się i ucząc/pomagając gorszemu sam się uczy.
Angażowanie w pomoc słabszemu wzmacnia wiedzę, poneważ dochodzi element
odpowiedzialności za edukowanie drugiego.

--
pozdrawiam
michał