Użytkownik "duszołap" <g...@i...wytnij.pl> napisał w wiadomości
news:2DA8AA784D386E48A4090BA3B1647E1002A750AC@jplwan
t003.jasien.net...
> ... na własne utrzymanie. Postawa z gatunku "chciałbym, żeby mi rodzice
> dawali żryć i dach nad głową, bo jestem dzieckiem, ale nie wtrącali się
> ani na krok, bo jestem dorosły/a" jest, łagodnie mówiąc, nie w porządku.
> Dom rodzinny to nie hotel, trudno wymagać od rodziców, żeby patrzyli bez
> słowa, jak dziecko pakuje się (ich zdaniem) w kłopoty.

Ale skąd wiesz, że to właśnie zachodzi w przypadku Tomka ?

Znam co najmniej kilka osób, które mieszkając z rodzicami mają takie same
obowiązki jak "dorośli" członkowie rodziny i jedną, która wkłada więcej do
domowego budżetu niż rodzice (bo ma więcej i nie wyprowadza się tylko
dlatego, że nie stać jej na utrzymanie dwóch domów).

Czy również w tym wypadku "dziecko" ma godzić się na sterowanie przez
rodziców? Czy może uznać, że skoro ma się takie same obowiązki to i prawa
przysługiwałyby takie same? Nie wyobrażam sobie, żebym miała wpływac na to,
z kim spotyka się któreś z moich rodziców...

Nawiasem mówiąc, jeśli zdarzy się sytuacja, że moi rodzice będą skazani na
moją pomoc (co nie jest wykluczone, w przyszłości) również nie wyobrażam
sobie, że wypełniając jakieś obowiązki względem nich, rościłabym sobie z
tego tytułu prawo do wtrącania się w ich życie.

> I pewnie wydaje Ci się, że to było błyskotliwe? Wydaje Ci się.

Może. Ale przynajmniej było logiczne.
Jeśli ktoś przekazał swojemu dziecku taką wiarę, która chwieje się w
bliskiej obecności kogoś niewierzącego to powinien zadbać o ciągłe
wzmacnianie tej wiary przez towarzystwo kogoś mocno wierzącego (ksiądz,
zakonnik, zakonnica). Albo pogodzić się z faktem, że "wychowanie w wierze"
po prostu mu się nie udało i że tego, czego się nie zrobiło w ciągu
pierwszych 25 lat zycia dziecka trudno będzie naprawić w drugim
ćwierćwieczu. A już na pewno nie naprawi się tego systemem
nakazowo/zakazowym.


Monika