Fri, 26 Mar 2004 08:41:43 +0100, na pl.sci.medycyna, Artur Czeczko
napisał(a):


> Podobno dopóki ludzie mają bliskich, których kochają, dopóki
> są przez kogoś kochani, to nie chcą odchodzić z tego świata...
> wolą cierpieć i dłużej być z bliskimi...

Mysle ze wiele zalezy od czlowieka, od jego wytrzymalosci na bol, samego
charakteru choroby, motywacji.
Ja wiem jedno na pewno - gdyby choroba mnie w znacznym stopniu okaleczala,
uczynila niesprawna, sprawila ze stalabym sie ciezarem dla bliskich i
zupelnie od nich zalezna - to nie chcialabym tego ciagnac. Z chwila gdy
przestalabym wierzyc ze jest o co walczyc, ze moze byc lepiej - chcialabym
po prostu spokojnie odejsc.

Ja nie boje sie smierci. Tzn. - pewnie, chcialabym zyc jak najdluzej -
wcale mi na szybkim odejsciu z tego swiata nie zalezy.
Ale znacznie bardziej niz smierci - boje sie dlugiego umierania w bolu i
uzaleznienia od innych.

> Pozostawiać kogoś chorego i cierpiącego samemu sobie,
> ew. tylko z ludźmi obcymi - to jest dopiero okrucieństwo. :(

Moj dziadek na stare lata zafundowal sobie pobyt w eleganckim domu
"spokojnej starosci". Na wlasne zyczenie, za spore pieniadze - stac go bylo
i wlasnie tego chcial. Dom byl super, pokoje dwuosobowe i wogole - pelen
wypas.
Tylko na parterze pewnien pokoj robil makabryczne wrazenie i nigdy go nie
zapomne. To byla tzw. umieralnia. Gdy ktorys z pensjonariuszy zaczynal
zegnac sie z zyciem - byl przenoszony ze swojego pokoju - wlasnie tam.
Kazdy wiedzial ze stamtad sie nie wychodzi. Kazdy sie bal tego pokoju. Nie
chce nawet myslec co czuli ci ludzie gdy pewnego dnia, zle sie czujac, byli
zabierani ze swojego pokoju - wlasnie tam...
Makabra...

> chociaż gdy ktoś zdecyduje się odejść, bo uznaje, że cierpienie jest
> dla niego nie do wytrzymania, to nie śmiałbym kogoś takiego potępić...

Tutaj mamy takie samo zdanie...

Ja jednego nie rozumiem - czlowiek moze sie zapijac na smierc, moze wachac
kleje, cpac, uprawiac sporty ekstremalne - czyli na kazdym kroku ryzykowac
zyciem lub coraz bardziej je podkopywac - i w sumie jest to przyjete,
conajwyzej ktos wzruszy ramionami - to jego zycie, moze z nim robic co
zechce - jesli chce je zmarnowac to jego sprawa.

A gdy ktos wegetuje z powodu choroby lub cierpi bardziej niz to sobie mozna
wyobrazic i chce odejsc godnie, spokojnie i bez bolu - to traktuje sie go
jako grzesznika, dziwaka, slabeusza lub wariata.

--
Pozdrawiam serdecznie
Agnieszka Mockałło
http://www.zwierzeta.cisza.pl/
Odpisując na priv, wytnij USUN_TO z adresu.