Dnia Mon, 3 Nov 2008 18:56:04 +0100, MOLNARka napisał(a):

> Po prostu straszliwie mi zgrzytnęła wypowiedz Elżbiety, że niech się mała
> ruszy i coś zrobi jak wiem że jej syn nie należy do najodważniejszych.

Bo taki nieśmiały, to jak go posadzą do ławki to siedzi cichutko,
przynajmniej przez pierwsze dni i sobie obserwuje towarzystwo z boku i
raczej nie będzie gadułą przynajmniej przez pierwsze dni póki się nie
rozkręci.
Więc dziewczynka z pierwszego opisu jaki nam zaserwowano na nieśmiała nie
wygląda.
W sumie nie wiemy nic więcej na temat relacji podczas przerw, zajęć
ruchowych czy wyjść. Czy wtedy jest odrzucana, czy sama ma obawy podejść.
Swojemu też powtarzałam, że np. skoro Kamil czyta te same książki, to może
porozmawiajcie o nich i już jest pretekst do rozmowy i jeden kolega. I
tłumaczyłam, że nie każdy musi za nim przepadać i nie każdy musi chcieć się
z nim bawić, a najlepszy kolega ma prawo do posiadania również innego
kolegi.
Z dziewczynką też można spróbować, może akurat, a jak nie, to tu już ktoś
radził zaprosić koleżanki do domu. Dzisiaj już pisałam, że jeśli jednak
pani okaże się skłonna do rozmowy to popytać, jak to wygląda z jej punktu
widzenia. My tu nic więcej nie wiemy i każdy z nas może sobie kombinować
czy nieśmiała, czy odrzucona, a jak jest naprawdę to zbyt mało faktów.

A moje prywatne. Z kolegami w klasie na szczęście nie jest źle mimo nowej
klasy. Natomiast publiczne przedstawienie projektu, to już wielkie wyzwanie
póki się nie rozkręci ;). Najpierw drżenie głosu, zacinanie się, a potem
już podobno poszło gładko.
A poza tym wielki krok- sam dojeżdża do szkoły.
--
waruga