Flyer; <cso0un$i0e$1@atlantis.news.tpi.pl> :

> To akurat była specyficzna zagadka [bardziej przykład] - jej wynik
> zdecydowanie różni się od *prostych* pomysłów made in Mensa - wynikiem
> jest wzór z mechaniki falowej. ;)

Tu masz pełny tekst z opracowaniem:

[...]

"Schrödinger [...] wyobraził sobie kota zamkniętego w pudełku. Pudełko
to zawierało śmiercionośne urządzenie - kapsułkę z trującym gazem.
Porcja gazu była wdmuchiwana do pudełka zawsze wtedy, gdy rozpadał się
atom substancji radioaktywnej, która też była umieszczona w pudełku.
Porcja ta wystarczała do natychmiastowego zabicia kota, po czym gaz
stawał się nieszkodliwy. Tak wyglądał pomysł tej zabawy. Według
mechaniki kwantowej niemożliwe jest dokładne określenie chwili, w której
następuje rozpad radioaktywny. Ale możemy tak dobrać ilość substancji,
że w ciągu np. jednej godziny prawdopodobieństwo tego, że nastąpił
dokładnie jeden rozpad, wynosi 50%. Po upływie jednej godziny od czasu
zamknięcia kota w pudełku stawiamy pytanie, czy kot jest żywy, czy
martwy. Zanim nie otworzymy pudełka, rozwiązanie równania Schrödingera
jest superpozycją dwóch możliwych stanów własnych:

|atom się nie rozpadł, kot jest żywy >
+
|atom się rozpadł, kot jest martwy >.

Nie ma sposobu odseparowania tych stanów, gdy pudełko jest zamknięte.
Więc jeśli się zgodzimy, że równanie Schrödingera opisuje wszystkie
istotne elementy rzeczywistości w zaistniałej sytuacji, to musimy się
zgodzić również z tym, że kot w pudełku żyje, a jednocześnie jest
martwy!

Ktoś może teraz zaprotestować: "Stop, czy nie jest oczywiste, że jeśli
zamknę kota w pudełku i potem nie oglądam go przez chwilę, to tak czy
owak nie będę umiał powiedzieć, czy kot jeszcze jest żywy, czy już
martwy. Po co mieszać do tego mechanikę kwantową, równanie Schrödingera
i tajemnicze stany własne?". Odpowiedź na tę wątpliwość jest taka, że
sprawa z kotem nie dotyczy prawdopodobieństw, ale jego rzeczywistego
stanu. Mechanika kwantowa nie mówi, że "istnieje 50% szans, iż kot jest
żywy, i 50% szans, że jest martwy", ale że w istocie dwa różne stany
nakładają się. Czy to nie jest nonsens, który świadczy o tym, że cała
mechanika kwantowa wpadła w pułapkę; bo przecież Einstein zwykł mawiać:
Der Herr Gott würfelt nicht - Pan Bóg nie gra w kości. Czy też znaczy
to, że - jak zasugerował Hugh Everett III - kwantowe niepewności
rozszczepiają prawdziwą istotę bytów na wiele niezależnie istniejących
bytów odpowiadających rozmaitym stanom własnym; wtedy w połowie z tych
niezależnie istniejących wielu światów kot byłby żywy, a w drugiej
połowie byłby martwy. A może jest tak, że całe złożone otoczenie pudełka
powoduje niespójność kwantowych stanów własnych - pogląd taki
przedstawił Wojtek Żurek. Nikt nie jest pewny, jak powinna wyglądać
właściwa odpowiedź, a cała ta sprawa irytuje wielkich fizyków o
poglądach pragmatycznych; np. Stephen Hawking mówi: "Gdy słyszę o kocie
Schrödingera, odbezpieczam rewolwer". Większość fizyków uważa obecnie,
że ponieważ konwencjonalna interpretacja mechaniki kwantowej została
sprawdzona w licznych doświadczeniach z wysoką dokładnością, to
powinniśmy traktować poważnie jej wskazania. Ale musimy przy tym
pamiętać, że historia dowodzi, iż większość często się myli. Przyjmując
konwencjonalną interpretację doświadczenia z kotem Schrödingera,
dochodzimy do wniosku, że dwa stany własne są istotnie nałożone.

[...]

Oczywiście, po otwarciu pudełka i sprawdzeniu stanu kota fala
Schrödingera ulegnie redukcji. Wtedy dozwolony jest już tylko jeden stan
własny kota, mieszanina dwóch stanów nie jest możliwa; mamy więc
rozłącznie: albo |atom się nie rozpadł, kot jest żywy>, albo też (jeśli
kot był z rodzaju nieszczęśliwych) |atom się rozpadł, kot jest martwy>."

[...]

Delta 06/1998
Marek A. ABRAMOWICZ, Marcus J. PERCIVAL
Z angielskiego przetłumaczył W. K.
http://www.wiw.pl/delta/kot.asp

Z ciekawostek - mz. (jako osoby nie obeznanej z fizyką) przykład z kotem
jest przykładem stricte psychologicznym na redukcję niepewności poprzez
dodanie dodatkowych elementów nie wpływających na niepewność podstawową
[taki dziwoląg wykorzystujący właściwości emocjonalne/biologiczne
człowieka - "redukcja przez zwiększenie ilości elementów"]. Podstawowym
problemem S była zapewne niepewność wynikająca z "Według mechaniki
kwantowej niemożliwe jest dokładne określenie chwili, w której następuje
rozpad radioaktywny.", toteż do uzyskania "mierzalnej" pewności
odseparował on układ od otoczenia ["Ale możemy tak dobrać ilość
substancji, że w ciągu np. jednej godziny prawdopodobieństwo tego, że
nastąpił dokładnie jeden rozpad, wynosi 50%."] - wynik też był
niepewnością, ale w *kontekście* "zagadki" dawał wynik pozytywny, czyli
wartośc dodaną znoszącą negatywny wymiar niepewności. ;)

Flyer - nie jestem specjalistą
--
Szukam roboty - zdolny i chętny - Warszawa
http://plfoto.com/zdjecie.php?picture=403101