Jeden z najbardziej znanych zespołów, po raz pierwszy opisany przez psychoanalityka
Renshawa pod koniec lat 70., nosi nazwę "Madonna i ladacznica". Zespół charakteryzuje
się trudnymi do pogodzenia sprzecznościami w podejściu mężczyzn do kobiet.
Seks nie z Madonną
Madonna to idealna żona, która powinna być cnotliwa, niewinna, oddana, wierna mężowi.
Nie powinna przesadnie interesować się seksem, ale dbać o dom i rodzinę. Ladacznica
zaś reprezentuje "kobiecość zmysłową, łatwą, dostępną, ludyczną". Pierwsza z nich
idealnie nadaje się na żonę i matkę, jednak zwykle nie można prowadzić z nią udanego
życia seksualnego. Zaspokojenia w tej sferze należy więc szukać u ladacznic -
kochanek, które lubią seks, chętnie przystają na męskie propozycje, same wychodzą z
inicjatywą zbliżeń. Zbigniew Lew-Starowicz, w książce "Seks w kulturach świata"
zauważa, że przyczyny pojawienia się takiego dualizmu nie są trudne do znalezienia.
Przez wieki w Europie obowiązywał bowiem ideał kobiety wzorowany na Matce Boskiej -
cichej, pokornej, skłonnej do poświęceń. Kobiety, które "przesadnie" interesowały się
seksualnością, były zaś potępiane, jako niezdolne do bycia dobrymi żonami i matkami.
Rycerz jest nudny
Zespół Madonny i ladacznicy ma wiele wspólnego z zespołem "rycerza i rozpustnika".
Rycerz jest mężczyzną opiekuńczym, troskliwym, gotowym do poświęceń i wyrzeczeń.
Chętnie adoruje, pamięta o rocznicach, troszczy się w chorobie. Ma tylko jedną wadę -
nie budzi w kobiecie pożądania. Rozpustnik zaś jest "uosobieniem męskości żywiołowej,
zmysłowej [...], orgiastycznej w seksie, wyrafinowanej w pieszczotach, kuszącej i
diabolicznej". Taki mężczyzna nie przyniesie kwiatów, nie pocieszy po kłótni z matką,
nie przyniesie ciężkich zakupów - co zrekompensuje kobiecie w łóżku. Podobnie jak w
przypadku ladacznicy, rozpustnik nie nadaje się na stałego partnera - jego zadaniem
jest wyłącznie zaspokajanie potrzeb seksualnych kochanki.