I znow znany wydawniczy proceder...

Przyniosl pierwszoklasista nowa ksiazeczke do domu.
Zakup "dobrowolny": plac, albo zwroc.
Zagladamy i juz od pierwszych stron konsternacja.
Motorower jak malowany. Wlasciwie to rysowany.
Silnik jak w pysk strzelil, reflektor w karoserii
spokojnie mieszczacej bak.
Nalezy z pierwszych/ostatnich liter/sylab/glosek
(w zaleznosci od zadania, ale rysunki te same)
ukladac nowe wyrazy.
I nie pasuje nic innego, niz "rower".
Wrrr... 7-latek juz dawno odroznia skuter od hulajnogi,
a rower od motoroweru, czy motocykla.
Kolejna "ikonka". Dwa glosniki, pomiedzy nimi kieszen
na kasete, kilka przyciskow. Zadnej skali, zadnej anteny.
Jak w pysk strzelil magnetofon i nie moze byc inaczej.
I niespodzianka - tylko radio pasuje.
No dobra, dalej jakies archaiczne z wygladu jezdzidlo jest.
Waskie slupki w oknach, sciety po skosie przod i tyl,
pantograf na dachu, brak buforow. Tramwaj mowicie?
Moj syn takze.
Takiego wala - autorkom pasuje "wagon". Dobrze, ze nie "skład".

Zwrocilismy bubel, znaczy owa "pomoc w nauce czytania ze
zrozumieniem(!?)". Strach pomyslec, co bylo na plycie CD
oraz "ksiazce do cwiczen ortograficznych", ktore dostawalo
sie po zaplaceniu.

Ciekawe natomiast, ile rodzicow, bez zagladania do srodka
wysuplalo pieniadze, aby np. nie wygladalo na to, ze zaniedbuja
dodatkowa edukacje dziecka. Ilu moglo pomyslec, ze skoro dziecko
przytaszczylo to ze szkoly, to z pewnoscia sa owe "podreczniki"
sprawdzone, aprobowane, czy wrecz zalecane...

zdegustowany v.