"W Indii stosuje się bardzo prosty sposób łapania małp. Wewnątrz słoja z wąską
szyjką umieszcza się banana. Ciekawa małpa przychodzi do takiego słoja. Kiedy
odkryje owoc wewnątrz, wkłada łapę, by go chwycić. Trzymając banana nie może
uwolnić kończyny ze słoja. Jest zbyt chciwa, by puścić swą zdobyć - wówczas
zostaje schwytana.
Jesteśmy jak te małpy - uwięzieni przez nasze pragnienia. Chwytamy materialne
skarby, ale na dłuższą metę pragnienia przynoszą nam jedynie cierpienia.
Pragnienia naszego ego powodują, że nie potrafimy czerpać satysfakcji z tego,
kim naprawdę jesteśmy. One uniemożliwiają nam uświadomienie sobie naszej natury
- naszej Boskości. nasze oczy ulegają złudzeniu, a my cierpimy, ponieważ nie
możemy osiągnąć tego, co one widzą. Pragnienia powodują, że nasze umysły,
"rozkręcają się", a wówczas nie możemy odnaleźć spokoju.
Ludzie cierpią z powodu różnych niepotrzebnych dążeń, które pragną zrealizować,
ale ponoszą porażkę. Zbyt wielką wartość przypisują przedmiotowemu światu.
Cierpisz tylko wówczas, gdy twoje pragnienia wzmagają się.
Powodem cierpień są również nasze przeszłe złe czyny. W ciągu wielu poprzednich
wcieleń przeżytych niezgodnie z zasadami duchowymi nagromadziliśmy pewną karmę.
Konsekwencje naszych czynów ścigają nas jak wierzyciele niepłaconych długów.
Mogliśmy także - przez nieuwagę lub złe intencje - przysporzyć bólu innym, za co
w tym życiu ponosimy konsekwencje. Nawet gdy nie dokładamy już drewna,m ostatnie
podrzucone przez na polano pali się jeszcze jakiś czas. Lecz gdy osiągniemy stan
nieprzywiązania, ogień nic już nam nie zrobi. Zwykle, cierpienie nie wynika z
warunków zewnętrznych - jego źródłem jest przywiązanie do rezultatów naszych
działań. Dwie osoby cierpiące z powodu podobnej straty będą przeżywać ból bardzo
różnie.
Uderz kamieniem niedojrzały owoc tamandarynowca, a uszkodzi miąższ; uderz
dojrzały owoc i obejrzyj go. Twarda łupina odpadnie, ale miąższ i nasiona
pozostaną nienaruszone. Dojrzały sadhaka (aspirant) nie odczuje powiewu złego
lub dobrego losu, tylko niedojrzałego człowieka może dotknąć taki podmuch.
Radość i ból są nierozłączne - to konsekwencje naszych przywiązań albo pragnień.
Gdy otrzymujemy to czego chcemy, jesteśmy szczęśliwi, jeśli nie - popadamy w
smutek. Dopiero gdy osiągniemy wewnętrzny spokój, przestaniemy poddawać się
takim wzlotom i upadkom. Duchowy spokój nie może być uwarunkowany pragnieniem
powodzenia. Z czasem nauczymy się przyjmować radość i smutek jednakowo, ze
zrównoważonym umysłem. Wtedy dopiero unikniemy niepotrzebnych cierpień.
Radości smutek to dwa przeciwstawne aspekty tego samego doświadczenia. Radość
zaczyna się tam, gdzie kończy się smutek; smutek zaś jest tam, gdzie kończy się
radość. Gdy zapraszasz na obiad niewidomego, musisz nakryć do stołu dla dwóch
osób, ponieważ twój gość przyjdzie z kimś, kto go przyprowadzi. Smutek i radość
to nierozłączni towarzysze."

("Ścieżki do Boga", Jonathan Roof)

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl