Cześć

Ostatnio spotkałem się z pewnym przykładem człowieka z "czymś nie tak" w
jego psychice. Zainteresowałem się pewien czas temu psychoanalizą S. Freuda
(bliżej: "Wstęp-em do psychoanlizy") i jestem pewny, że istnieje jakieś
podświadome wyjaśnienie tego "czegoś". Chodzi mi po głowie kilka rozwiązań,
czuję coś "intuicyjnie" poszerzając swoją wiedzę na temat tego człowieka
(bardzo mi bliskiego swoją drogą). Jak dotychczas nie rozwiązałem jednak
problemu i tutaj liczę na waszą pomoc (chciałbym jakieś wskazówki,
naprowadzenia, próby rozwiąń, motywy kreowania przez podświadomość takich
zachowań itp...)

Co wiem na temat tego człowieka (wszelkie spostrzeżenia, które wydały mi się
pomocne i istoten w rozwiązywaniu problemu):

Człowiek w depresji (nie chce mu się żyć, wszystkie stawiane przed nim
zadania są trudne, "prawie" nic mu się nie chce, czasami "zabija" wewnętrzny
ból grami książkami itp...).

Nie zawsze potrafi zabijać depresję rozrywką, nie potrafi nie chce mu się
(jest to silniejsze od niego) i cierpi. Jest tylko jedna rzecz, która
potrafi "zabić" jego stan w każdej sytuacji (czuje się wprost świetnie,
zapomina o dpepresji i wsyztsko jest okej). Tą sytuacją jest sytuacja w
której jest on wśród ludzi ("wśród" nie oznacza, że w oogóle ludzi na dworcu
w szkole itp... ale ludzi z którymi spędza czas) wystarczy choćby jeden
człowiek by było lepiej, gdy ludzi jest więcej to już depresja znika,
rozpływa się. Stopień jego wewnętrznej depresji zależy również od samych
ludzi. Czuje się świetenie wsórd rowieśników oraz starszych, lecz młodych
ludzi (~ 18-25). Nie znosi towarzystwa rodziców, nie żeby ich nienawidził
czy miał do nich żal, ale nie znosi przebywać z nimi, czuje się jeszcze
gożej w swojej depresji. Lubi towarzystwo niektórych dorosłych.

Problem jednak w tym, że on nie ma prawie w ogóle znajomych. Jego największy
przyjaciel to młodszy o 3-4 lata kuzyn, którego bardzo lubi i z którym
spędza dużo czasu przed komputerem grając w rózne gry (nie dla przyjemności
grania w te gry, choć to być może również, ale dla zabicia czasu by
zapomnieć o depresji). Ogólnie przebywa często w towarzystwie młodszych
ludzi, choć wolałbym przebywać w stadzie "rówieśników". Drugi przyjaciel to
jego kolega ze szkoły bardzo do niego podobny o podobnej psychice. (I kilku
innych pomniejszych - ;)

Często leży na łóżku i nic nie robi, ma myśli samobójcze choć wie, że i tak
się nie zabije, bo się boi. Rano woli nie wstawać, śpi długo po 12-14 godzin
choć w roku szkolnym potrafił być wyspany po kilku (nawet 3 godzinach)

Istote w tym problemie jest to, że człowiek ten wyjątkowo źle się czuje
kiedy świeci słonce, czyli, że nasilanie się jego depresji zależy od pory
dnia, pory roku a nawet pogody. Dobrze się czuje w zimne dni, kiedy chodzi
do szkoły (to chyba najlepiej zabija jego czas), lubi, noc, ciemność,
deszcz, lubi siedzieć po nocach, lubi zimę, jesień. Nie znosi dobrej pogody
(wakacji w szeczgólności). Najgorzej czuje się nie z samego rana, ale tak
po południu do wieczorka (12:00-19:00), w nocy czuje się świetnie nawet
wtedy gdy jest to lato.

Jako powód swojego cieprienia sam podaje to, że:
1. czuje się samotny (niekochany?)
2. czuje się gorszy (choć jest inteligentny, "nie-brzydki" itp...)

Bardzo dziwnie zachowuje się przy ludziach. Konkretnie kiedy idzie ulicą i
widzi młodych ludzi (płeć nie gra roli), rówieśników czy nawet młodszych
włącza się w nim program samokontroli. Zaczyna kontrolować swój wzrok (gdzie
on pada), to jak idzie (czy idzie "dobrze"?), czuje się obserwowany, czuje,
że coś robi źle, czuje się źle, czuje się gorszy itp... nie potrafi tego
zmienić ani nie wie z czego to wynika. Nie lubi mieć dłoni na wierzchu,
chowa je do kieszeni po czym uświadamia sobie, że to jest niewłaściwe i je
wykłada itp...

Najgorszy dzień dla niego w roku to sylwester (urodziny, walentynki itp..
ale również imprezy, 18-stki na których go nie ma, dyskoteki itp...) kiedy
to zostaje w domu sam, wtedy jego depresja przyjmuje "największe obroty",
wtedy już nie może wytrzymać. Na samą myśl, o zbliżajacym się sylwestrze rob
i mu się niedobrze, chce koniecznie się zmienić by tylko nie czuć tego
cierpienia w sylwestra.

Oprócz znajomych pomaga ma alkohol - krótkotrwałoi oglądanie filmów - przez
czas trwanai fiilmu.

W jego życiu pojawiła się pewna osoba - Dorota o której wie, że jest nim
zainteresowana i sam ją lubi. Nie może się jednak z nią umówić, boi się,
mówi, że nie potrafi tańczyć, że jest gorszy, czuje że nie miałby o czym
mówić z nią, że wszystko wypadnie żenująco itp...

PS
To tylko część tego co wiem. Prosiłbym o odpowiedzi raczej na priva gdzie
możemy prowadzić dalsze spekulacje ;)

....... pozdrawiam
m...@i...pl