Tworzenie" filozoficznych klasyków

Mając na uwadze obydwie koncepcje, Abriszewski zastanawia się nad przyczynami
uznawania ośrodków naukowych i badaczy za wybitnych. Biorąc za przykład Ludwiga
Wittgensteina, stwierdza, że Wittgenstein nie stałby się filozoficznym klasykiem,
gdyby nie rzesze jego komentatorów, uznających spuściznę Austriaka za wartą badania.
Gdyby nie oni, równie dobrze Wittgenstein mógłby być dobrze znany jedynie określonej
tradycji filozoficznej, jak jest na przykład z Maxem Schelerem, albo też w ogóle
popaść w zapomnienie, jak wielu innych myślicieli znanych jedynie historykom
filozofii. Ponownie, nie chodzi tutaj o prymitywny redukcjonizm, bo gdyby teksty
Wittgensteina były bezwartościowe jako teksty filozoficzne, nie udałoby się
,,stworzyć" zeń klasyka. Ale można rozsądnie zapytać, ilu jest/było myślicieli na
poziomie Wittgensteina, którym nie udało się osiągnąć podobnej pozycji? Gdy
zastanawiamy się nad różnymi wymiarami tego pytania, pojawia się pytanie drugie: co
decyduje o tym, że ktoś zostaje klasykiem, a ktoś inny popada w zapomnienie?

Całość tutaj: http://filozofuj.eu/pawel-pijas-patriotyzm-epistemol
ogiczny/
Doskonałe.