Wieki temu w jakimś wątku pytałaś o tenże poziom u Marcina.
Byliśmy z synem mym ukochanym na badaniach w poradni. Stopień dysleksji był i
jest stosunkowo niewielki. W związku z tym Marcin nie potrzebuje ćwiczeń z
reedukatorką (miał takie zajęcia "przepisane" w czwartej klasie).
Wyniki potwierdziły moje obserwacje. Jest poprawa w pisaniu - rzadziej myli
litery podobne graficznie, np. m-n-r, u-y, p-b (a to dlatego, że wypracował
sobie taki styl pisma, który mu ułatwia życie). Natomiast jeśli chodzi o
błędy ortograficzne, to widać brak _systematycznych_ ćwiczeń, niestety. Nie
wystarczy dużo czytać i sięgać do słowników.
Pamięć wrokową nadal trzeba ćwiczyć, między innymi właśnie przez
systematyczne - kilka razy w tygodniu - robienie ćwiczeń z zeszytu "W krainie
ortografii" Anny Kaszuby-Lizurej. Są dwa zeszyty, oba przeznaczone dla
uczniów starszych klas podstawówki i gimnazjalistów. Od stopniowego
wypełniania ćwiczeń nie ma odwołania. Chociaż są, jak łatwo się domyślić,
nudne, beznadziejne, banalne, dla małych dzieci i w ogóle. Ale za to - to już
moje zdanie, nie młodzieży - są sensownie ułożone i rzeczywiście pozwalają
wyćwiczyć pisanie trudnych wyrazów oraz utrwalić zasady.
I to by było na tyle, jeśli chodzi o prywatę.
Ja byłabym wdzięczna za podpowiedzenie sposobów, jak przekonać młodzieńca o
sensowności tych ćwiczeń. Robi je, owszem, ale bez przekonania i z
wewnętrznym buntem. :) Stwierdzenie oczywiste, że będzie robił mniej ortów
dzięki ćwiczeniom jest torpedowane, bo i tak robi nieco mniej na co dzień
(mimo wszystko).

--
Old Rena, z jajem mądrzejszym od kury
[Renata Gierbisz]

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/