IIkselka wrote:

> Dnia Sat, 27 Sep 2008 22:09:08 +0200, vonBraun napisał(a):
/.../
> Co do mózgu a komputera - nie pisałam o analogii w budowie, lecz
> analogii w zapisie i odczycie. Podobnie jak na dysku - tak i w
> mózgu można przenieść dane w inne miejsca. owo przejmowanie
> funkcji neuronów uszkodzonych przez zdrowe - czy to nie analogia?
> Przecież funkcja to bazowanie na pewnej informacji.
Przypadkiem nadepnęłaś mi na odcisk, a odcisk wiąże się z częstym
utożsamianiem przez znajomych i studentów komputera z mózgiem i na
odwrót. Dotyczy to choćby metafory pamięci trwałej jako zapisu na
twardym dysku. Jak pewnie wiesz, dysk twardy musi przejrzeć cały
plik od początku do końca aby znaleźć potrzebną informację, a pamięć
sematyczna porusza się na skróty - po sieciach znaczeniowych - to
inna jakość.

Zgadzam się of korz z metaforą "przepisywania w inne miejsce", jeśli
neuropsycholog odnosi jakiś sukces terapeutyczny, to tylko wtedy,
gdy tak zorganizuje sytuację terapeutyczną aby znaleźć miejsce w
którym to co utracone "przepisze się", czy też zapisze na nowo,
często zresztą istnieje częściowa redundancja, więc nie wszystko
musi powstawać tak całkiem od nowa. Nie zawsze oczywiscie po
uszkodzeniu zostaje tyle mózgu aby się udało.


>/.../ 9 lat temu /.../
To cała epoka. Trzeba było od tego zacząć :-)


/Tłumacząc się/
Jest taki "styl poznawczy" stanowiący czynnik ryzyka, o którym wiem,
że sprzyja depresji - ale: nie jest fatalistycznie z depresją
"zespawany" tylko trzeba mieć trochę szczęścia aby nie skumulowało
się zbyt wiele na raz "nad głową". Nie ściemniam - po prostu warto
wiedzieć o co chodzi i przetrawić to na spokojnie.

> A to dokładnie, trafiłeś w dziesiątkę :-) Mieszkam od 27 lat z
> cudownym człowiekiem, a przedtem "chodziłam" z nim lat 7 :-) To
> już będzie 34 lata razem na 48 lat mojego i 49 jego życia :-)
> Niezły wynik, co? :-)
Ktoś musi w końcu robić za te 30%, które się nie rozwodzi ;-)

/BTW - przebijam ;-)/

>>> /.../ Mam poczucie obcości, odrębności w stosunku do siebie z
>>> tamtych lat. Cieszę się, że mam to poczucie, ale jednocześnie
>>> widzę ogrom przemian, jest to naprawdę ogrom, przepaść. Czy
>>> wiele osób tak ma? - nie sądzę.
>>Wyczuwam okazję do jakieś krzakoterapii w rodzaju "Jak to dobrze,
>>że Ci jest dobrze" i "niewiele osób tak ma" więc sobie daruję.
>>Byłby lepszy psikus, jakbyś za np kolejne 7(?) lat śmiała się z
>>tego co piszesz dzisiaj mówiąc "No teraz dopiero WIEM o co
>>chodzi!"
> czemu za 7 lat? Ja wiem, że wiem już dziś :-) Długo do tej wiedzy
> dochodziłam, nie mam już czasu robić tego od nowa.
A, chyba rozumiem, chodzi Ci o to, że odnalazłaś coś w rodzaju
"równowagi" i chcesz w tym stanie równowagi pozostać. Ale chodziło
mi o coś innego.

Mam na myśli inne doświadczenie. Wczoraj złapałem się na tym, że
wsadzam przed swoim oknem krokusy. Wyobrażasz sobie vonBrauna
wsadzającego 120 cebulek krokusa? To może nic wielkiego, ale dwa
lata temu nie uwierzyłbym, gdyby ktoś mi to wmawiał, że będę miał
GDZIE to robić. Że będę miał okno z którego zobaczę takie miejsce w
którym będę mógł to robić. Przez dwa lata zasadniczo zmieniłem styl
życia. Miałem pomysł, przewidziałem pewne zdarzenia, wykorzystałem
sprzyjające okoliczności, otrzymałem pomoc itd. i udało się to
bezpiecznie wykonać. Mam kolejny pomysł. Na razie nie bardzo widzę,
jak to zrealizować ale - "Nigdy nie mów nigdy" ;-)

To samo dotyczy czegoś co potocznie nazywa się rozwojem. Kilka dni
temu spotkałem początkującego neurobiologa. Uczył się w jednej z
najlepszej uczelni na świecie - świeżo napakowany wiedzą. Po
rozmowie z nim zasadniczo zmieniłem pogląd w jednej sprawie - z
nowej perspektywy to co na ten temat mówiłem wydaje mi się głupotą.
"Teraz dopiero WIEM o co chodzi."

Może nie mam doświadczeń wychodzenia z depresji, ale mam
doświadczenie wydobywania się z własnej głupoty - i moim zdaniem -
to się nigdy nie kończy, co więcej byłbym niepocieszony gdyby się
skończyło.

>/.../ "miałem dobre życie"...
Paradoks IMHO pozorny, bo żył w zgodzie z własnym sumieniem. Czyli
im większe przeciwności zniósł tym więcej był dla siebie wart, i tym
więcej było warte jego życie.

Podobnie mieli moi rodzinni "partyzanci" (no może niektórzy wyszli z
UB jako antysemici ;-)), lecz poza tym nic im nie dolegało). Można
być w życiu szmatą, tylko że nie ma się z takiego życia żadnej
satysfakcji.

Żałuje tylko, że tak niewielu doczekało tego czego doczekałem ja.

pozdrawiam
vonBraun