Veronika wrote:
> Naprawdę tak uważam. Uważam także, że każdy człowiek zasługuje
> na to, by przynajmniej spróbowac mu pomóc.

Ładnie to brzmi dopóki się sobie nie uświadomi, że potem kolejna
osoba "zasłuży sobie na pomoc" bo straci kawał życia z tą, które
teraz "zasługuje na pomoc"

> Niewiele wiesz o piętnastoletnich dziewczynach.
> O dwudziestoletnich też niewiele.

Zaiste! Nigdy nie miałem koleżanek, przyjaciółek, kumpelek
i siostry w tym wieku. Od razu urodziłem się 30 latkiem.

> A wiesz, że znałam jedną taką? Miała właśnie piętnaście
[..]
> I co? Co takie dziecko mogło zrobić?

Natychmiast go zostawić. Widzisz w tym jakiś problem bo ja żaden
i większość normalnych dziewczyn tak właśnie by zrobiło po pierwszym
wyskoku.

> Wierzyło, że jest winne, że może spowodować czyjąś śmierć.

I co - nie miała komu o tym powiedzieć? W pokoju obok jego rodziców
chłopak ją katuje i gwałci a ona nic? Potwierdza, że horror leciał
w telewizji? To jakiś kiepski żart ????

> To prawie tak, jak wtedy, gdy tatuś gwałci
> córeczkę i nie pozwala jej o tym powiedzieć mamusi.

Co Ty bredzisz!? Porównujesz relacje z rodzicami i zależność
od nich do relacji z chłopakiem !?!?!?
Od chłopaka może się natychmiast uwolnić, od rodziców - nie.
Nie ma tu żadnych analogii !

> To nie był jej wybór.

A czyj? Znowu ktoś inny był winien?

> A skutki tego można "odkręcić", trzeba tylko troszkę dorosnąć,
> by móc pozwolić komuś pomóc sobie, by móc komuś o tym powiedzieć.

A co zmieni powiedzenie o tym? Magiczną różdżką przekreśli całe
te pięcioletnie chore pożycie?

Arek


--
http://www.sti.org.pl/0-700.htm