Ikselka wrote:
>> Ikselka wrote:
>>>>> Wydaje mi się, że nieco spłycacie znaczenie miłości własnej.
>>>>> Miłość własna, ta dobrze pojmowana, to zespół nastawień
>>>>> konstruktywnych (nie bierne podziwianie i pozwalanie sobie na
>>>>> wszystko) względem własnej osoby (nie tylko ciała). Czyli
>>>>> oczywiście, jak pisał Michał, szacunek dla samego siebie też, ale
>>>>> i pozytywny emocjonalny i fizyczny (tak tak!) stosunek do siebie,
>>>>> który wynika z uznawania właściwych zasad i wzorców, które
>>>>> uznajemy, że spełniliśmy, lub przynajmniej są one naszym celem i
>>>>> chcemy w tym kierunku siebie zmieniać.

>>>> Stosując niewłaciwe wzorce i zasady wcale nie musimy zmieniać
>>>> pozytywnego stosunku do siebie. Projekcja i racjonalizacja nam w
>>>> tym skutecznie pomogą.

>>> Pewnie tak. Dlatego ważne jest, aby mieć właściwy, stały punkt
>>> odniesienia - może nim być wiara, albo po prostu umiejętność
>>> identyfikacji dobra.

>> Problem w tej umiejętnośći. Jeśli za wzór przyjmiemy przykładowo
>> miłość do miłości samego siebie, to przy tak fałszywym założeniu
>> cała nasza praca będzie zmierzać w niewłaściwym kierunku. Egoizm
>> przede wszystkim! Kochajmy siebie! Patrzmy, jacy jesteśmy piękni,
>> powabni i cudowni! Czego się dotkniemy, wszystko nam wychodzi!
>> Bierzcie z nas przykład! To demagogia. Farsa. :D

> Powiedz mi, gdzie w moim ukochaniu siebie spotkałeś takie deklaracje?
> Ja tylko mówię, że jestem ZADOWOLONA z siebie, a moje JA, z którego
> jestem zadowolona, to tylko to, co mam FAKTYCZNIE, nie jakiś miraż.
> Skąd wniosek, że uważam się za seksbombę, najmądrzejszą na świecie i
> do rany przyłóż?

Zmieniasz teraz trochę melodię. To dobrze. Przynajmniej lepiej to brzmi.
Jestes zadowolona z siebie tylko wtedy, kiedy Ci się udaje. Zapewniam Cię,
że mnie też zdarza się cieszyć ze swojego sukcesu. Nawet małego sukcesiku.

> E, coś chyba dodajesz do mojego samouwielbienia, a nawet cały kosmos
> :-) Od razu widzę, że zadowolenie z siebie podobne mojemu jest np dla
> Ciebie niedostępne, bo dążysz do jakiegoś ideału, do którego i tak
> nie dotrzesz, a wtłoczone masz, że tylko wtedy mógłbyś być z siebie
> ZADOWOLONY. Okropność.

Nie do ideału. Do wyznaczonego celu. Szczęśliwy splot przypadków też jest
miły, ale najlepiej cieszy własny sukces.
Ta, mam wtłoczone, że jestem zadowolony z siebie, kiedy coś mi się udaje.
Nie wyznaczam sobie celu, który jest według mnie nierealny.

>>> Ale i to zbyt wiele, bo do zachowania minimum wystarczą prymitywne
>>> zdolności: odczuwanie bólu i umiejętność porównywania...

>> Co proszę? Odczuwanie bólu ma uczyć relacji z innymi? Wolne żarty? :)

> Nie.
> Odczuwanie bólu uczy człowieka cierpienia. I wtedy człowiek WIE
> DOKŁADNIE, jak mogą cierpieć inni.
> DZIWIĘ się, ze tego nie rozumiesz. To najprostsza prawda o życiu,
> wyniesiona już z życia płodowego.

Ale nie złapałem, do czego to odnosisz.

>>>>> Wydaje mi się, że clue pojęcia MIŁOŚĆ WŁASNA jest AKCEPTACJA
>>>>> AKCEPTACJI SIEBIE :-)

>>>> Akceptacja akceptacji siebie, jest podobna do miłości do miłości
>>>> własnej. :)

>>> A co mi tam, może i tak, o ile skutkuje pozytywnie dla otoczenia ;-P

>> Mógłbym się teraz zabić, ale się śmieję... Śmiechotki jakiejś
>> dostałem. ;D Bo przecież staram się wykazać, że nie może to
>> skutkować pozytywnie dla otoczenia.

> Ręce mi opadają...

Też? ;D

...

>>>> A do czego taka postawa może doprowadzić? Bo jeśli to prawda, że
>>>> Twoje samouwielbienie (miłość do miłości własnej - to dobre
>>>> określenie, podoba mi się)

>>> Nie, to nie to samo.

>>>> powoduje brak akceptacji otoczenia

>>> ...powiedzmy fragmentów otoczenia, az tak źle nie jest.

>>>> - to wygląda na to, że jak już
>>>> wszyscy znajomi Ciebie poznają od tej strony, będziesz w końcu
>>>> osamotniona.

>>> Znajomi mnie znają, jak sama nazwa wskazuje :-)

>> Może jeszcze tak być, że Ty ich nie znasz, wiesz... choć sądzisz że
>> tak. :)

> Nie. Nie mam setek DOBRYCH znajomych, ci BLISCY przeszli (i ja wobec
> nich) wiele sprawdzianów, co też Ty mówisz?
> :-)

Weryfikujesz ich za pośrednictwem samouwielbienia?

...

>>>>> Co mi daje moja postawa?
>>>>> Nie przyjemność z patrzenia w lustro - tak mogą pomyśleć zawistnie
>>>>> tylko osoby nie akceptujące siebie ;-P

>>>>> Dzięki patrzeniu w lustro widzę, jak się zmieniam - mam świadomość
>>>>> ulotności.

>>>> Rzetelną kontrolę zmian zwykło się nazywać weryfikacją.
>>>> Konfrontowaniem podejmowanych decyzji z przyjętymi zasadami. Przy
>>>> weryfikacji swoich poczynań zalecałbym ostrą krytykę zamiast
>>>> zachwytu za wszelką cenę..

>>> Dlaczego za wszelką cenę? Skoro tę weryfikację przeprowadzić można
>>> znacznie wcześniej, a decyzje/poczynania wprowadzać w życie już po
>>> niej, tak jak jest w badaniach naukowych: najpierw następuje
>>> opracowanie teoretyczne, potem symulacja procesu, a potem dopiero
>>> właściwe działanie. Po tym już tylko można być zadowolonym. Żyję już
>>> na tyle długo, że mam bogaty bagaż doświadczeń, służących mi jako
>>> odpowiedniki symulacji. Bazuję na nich, nie muszę już się
>>> weryfikować przy każdej nowej decyzji/poglądzie/geście.

>> No to nie masz już co robić w kwestii rozwoju własnego. Gratuluję.
>> To już jest koniec. Nie ma już nic. Jesteśmy wolni. Możemy iść. :)

> Ja jestem otwarta na NOWE doświadczenia. O tym nic nie było, co
> prawda, ale inteligentny czytelnik uważa to za oczywiste.

Nowe dośiadczenia bez weryfikacji starych?
Wiesz co? Nie bierz mnie pod inteligencję! ;D

>>>>> Poza lustrem widzę pięknych (jak ja ;-P) ludzi, którzy też się
>>>>> starzeją, zmieniają, brzydną - a mimo to ich kocham, jak siebie
>>>>> :-)

>>>> To są Ci sami, co Ciebie nie akceptują?

>>>>> Jak z tym jest u Was?

>>>> Raczej odwrotnie. U mnie.

>>> Czyli co, wokół Ciebie ludzie są okropni, wcale się nie starzeją,
>>> nie zmieniają i nie brzydną, a Ty ich nie akceptujesz? Eeeee, coś
>>> chyba nie tak.

>> Tak bym to na prędce określił:
>> W ludziach widzę siebie. Oni są moim lustrem i jako lustro wcale mnie
>> oszczędzają. Staram się wciąż, ale im ciągle za mało.

> Nie nadążysz i tak. Jeśli chcesz zaspokoić wszystkich LUDZI, to nie
> dasz rady. Musiz sobie wybrać środowisko, otoczenie, i tylko JE
> starać się zaspokoić.
> Rozumiem, o co Ci chodzi, ale nie dopasujesz się do wszystkich.

Nie zamierzam. Nie zamierzam także naginać wszystkich do mnie. Właściwie
kogokolwiek nie zamierzam. Lubię jednak, jeśli ktoś się ze mna zgadza. A to
mi się zdarza. :)
Zaręczam Ci, że dopasowywanie się do ludzi daje o wiele więcj, niż stawianie
akceptacji siebie za warunek dobrych z nimi relacji.

>> I dziękuje im za to.

> Uważam, że wzystkim nie dasz rady ;-P

Z nikim nie walczę przecież. :)

>> Bez tego zwierciadła nie byłoby dla kogo się starać, a wtedy to już
>> byłby koniec. Nie byłoby nic. Byłbym wolny, tylko nie miałbym dokąd
>> iść.

> Ja się staram dla wybranych. Co nie oznacza egoizmu i kardynalnego
> zawężenia pola wyboru. Ale wybieram ludzi, którzy sa warci mnie i ja
> ich. Nie można pod to podciągnąć wszystkich.

No to ja robię to samo. Nie mogłaś tego od razu powiedzieć? :)
Róznica między nami polega widocznie na czymś innym. Na kryteriach doboru.

--
pozdrawiam
michał