Na świecie są dwa rodzaje ludzi, no nie tylko dwa, ale uproszczając ;)

Ci silni psychicznie
no i Ci słabi psychicznie

sęk w tym że nie każdemu było dane być silnym psychicznie no a trzeba się z
tym
pogodzić.

Jest jeszcze inna rzecz, że ludzie z dwóch tych kategorii są pod dużym
wpływem
czynników społecznych, nacisków i innych rzeczy takich jak masowe
manipulacje.

A to powoduje że istnieją mody emocjonalne. Takie jak np. bądź pewny
siebie, które
są jakimś stereotypowym spojrzeniem na zachowanie emocjonalne.
No nic, wg, mnie to prowadzi do kontroli zachowania i masowego jakiegoś
pozoranctwa.
( he he, hasło bądź sobą też czasem dla niektórych jest takim szukaniem
zachowań
uwiarygodniającym przed innymi grę bycia sobą ;) )

Wg mnie, tak jak mówiła Gosia. Należy spojrzeć prosto w to kim się jest.
Jeśli jesteś człowiekiem słabym musisz się z tym pogodzić.
Musisz pozwolić sobie na swoje stresy, na swoje lęki, na to że Cię czasem
paraliżuje
lub coś takiego.
Akceptacja siebie pozwoli nie tylko radować się z życia, ale sprawi że
te problemy
w ogóle znikną, bo nie będą tak odczuwane!

Jest jeszcze inny podział ludzi. Na wrażliwych i niewrażliwych. Wg mnie.
jest to
spowodowane predyspozycjami działania układu emocjonalnego człowieka.
A także pewnie w pewnym stopniu również oddziaływaniem społecznym.
A więc zarówno tych silnych i tych słabych podzielę sobie jeszcze na
wrażliwych
i niewrażliwych.

No a ja to widzę tak. Że Wrażliwość to jest stopień odbierania tego świata,
stopień kożystania z niego. Dlatego człowiek niewrażliwy słaby psychicznie,
to najprawdopodobniej (wg, mnie) ktoś kto blokuje swoje emocje, ktoś kto
nieakceptuje
siebie, ktoś kto podporządkowuje się normom innych. A nieakceptując swojej
słabości psychicznej nie może odczuwać tego świata w pełni, bo udaje kogoś
innego,
stara się być silny psychicznie. Stara się być inny niż jest. Próbuje
patrzeć na świat
z perspektywy kogoś silnego. A przecięż ma taki człowiek inne potrzeby,
innaczej
lubi spędziać czas. Inaczej lubi się zachowywać. Moim zdaniem robi coś co
jest
wygodne dla tych z którymi jest.
Zauważyłem że gdy zaczyna robić to co lubi, staje się bardzo zwariowany ;)

Trochę inaczej jest z ludźmi silnymi psychicznie. Oni gdy podporządkowują
się
czemuś co jest niby ustalone w grupie ( czy aprobowane w grupie )
zmieniają swój punkt widzenia, zmieniają swoje potrzeby, stają się bardziej
oziębli, mniej wraźliwi, zmieniają swój ukłąd zapatrywań.
Tacy ludzie wykazują mniejszą paranoidalność (czy coś takiego), większą
odporność na stress. Ale ich odczuwanie również się zmienia i świat nie
daje im takiej radości jak ludziom wrażliwym.

Wrażliwym na piękno, na proste rzeczy, na innego człowieka, na bodźce.
Po prostu.

Wg, mnie być wrażliwym to żyć pełniej. I myślę, że każdemu jest dane
wyeksponować
swoją wrażliwość i piękno.

I tak właśnie widzę bycie sobą, a raczej bycie takim jakim lubi się być ;)

A gdy będziesz miał radość, wrażliwość. Zaznasz wówczas większego
zdystansowania
do życia, do siebie. Ciesząc się z tego, leczyć będziesz swoje rany, obawy
i stresy.
I tak, gdy staniesz mocno na łapkach i zakorzenisz się w życiu, staniesz
się
silniejszą osobą i spojrzysz na ten świat i na swoje pragnienia w zupełnie
innej
perspektywie ;)

Wierz mi ;)