>Ja jednak
>> jestem w jakimś tam stopniu sceptykiem w sprawach miłości
>> internetowych, ponieważ za dużo jest w takiej znajomości
>> "teorii" i "umów", które w życiu codziennym w realu często
>> ulegają różnym zmianom, powodując różne rozczarowania.
>
>Na grupie jest kilka " internetowych " par (z tego co pamiętam), które
>z pewnością by się z Tobą nie zgodziły:)


Moje zdanie jest takie. Nie ważne jest, gdzie się kogoś poznaje. Ryzyko
zawsze jest takie samo. Oczywiście można w necie poznać oszusta itp., ale
poznając kogoś na spacerku z pieskiem, nie mamy pewności co do tego, kim on
naprawdę jest.

Wiecie, w moim przypadku jest tak, że ja moją ukochaną poznałem osobiście i
bynajmniej rozczarowany nie byłem. Ona także... Więc tak naprawdę nie czuję
naszego związku już jako związek internetowy. Oczywiście, w tej chwili nasze
rozmowy są możliwe niemal jedynie przez sieć (pozdrowienia dla TP S.A., która
życzy sobie ok.7 zł za minutę rozmowy z Brazylią), ale mimo wszystko
znajomość nie jest już tylko i wyłącznie z netu (tu mogą się zawsze pojawić
rozczarowania).

Co do przyjazdu mojej ukochanej do Polski po to, żeby sobie trochę
pomieszkała... Wolałbym, ale z kilku względów jest to niemożliwe. Z prostego:
3-miesięczna wiza turystyczna, którą można przedłużyć, ale nie w
nieskończoność. Po drugie, gdyby ona musiała wrócić do Brazylii, musielibyśmy
znów być ze sobą na odległość, a to jest coś okropnego. Kto to przeżył, wie,
o czym mówię. Przy czym nie mam na myśli związków typu "raz w miesiącu się
widzimy", ale takich "widzimy się raz na rok". To trochę nie tak, zważywszy
na to, że po rozmowie na ten temat z innymi osobami z Brazylii, dowiedziałem
się, że osoby stamtąd pochodzące ciężko znoszą tego typu życie. I to jest
główny powód... A poza tym, ja jestem przekonany, że to z nią chcę dzielić
życie. Wiem i tyle. I wychodzę z takiego założenia, że jeśli się kocha,
zawsze znajdzie się jakiś kompromis. A my kochamy się tak, że jesteśmy w
stanie poświęcić wszystko dla drugiej osoby. Ona przyjeżdża tutaj, zostawia
rodzinę, wiedząc, że może będzie ją mogła zobaczyć za kilka lat. Ja, jeśli
tylko będzie trzeba, zostawię Polskę i pojadę mieszkać z nią tam. Owszem,
słyszałem już argumenty, że ona przyjeżdża tutaj, bo to Europa i tu się
lepiej żyje. Niby rzeczywiście nie słyszę co nocy strzelanin na ulicach (tam
słyszałem), nie zarabiam 75$ na miesiąc itp. Ale tak się składa, że ona miała
okazję rok temu wyjechać na stałe do Stanów (zapraszała ją kuzynka, która
płaciła za bilet i organizowała wszystko), ale ona tego nie chciała. A do
Polski, kraju, o którym słyszała może ze 2 razy w życiu, przyjedzie. I
przyjedzie tutaj, bo ja tu jestem.

Wiecie, jest prosto tak teoretyzować: "Powinniście się lepiej poznać,
pomieszkać ze sobą itp.", ale osoby, które przeżywały, bądź przeżywają
podobną sytuację, doskonale wiedzą, że zrobiłyby to samo. Kurczę, ja naprawdę
jestem przekonany, że to tej kobiecie chcę założyć obrączkę na palec, że to z
nią chcę mieć dzieci i dzielić całe moje życie...

A co do różnic kulturowych... Rzeczywiście pewne zauważyłem. Przede wszystkim
kraj jest wciąż pod mniejszym wpływem idei feministycznych, stąd panujący tam
patriarchat. Jest np.taka zasada: mężczyzna musi pracować, kobieta pracuje
tylko jak musi. Poza tym mężczyźni pomagają w domach niewiele, raczej zajmują
się tym kobiety. Czyli jest to system, który jeszcze w Polsce często
istnieje, przynajmniej mężczyźni chcą go kultywować. Ja jestem zwolennikiem
systemu partnerskiego, ale akurat w naszym przypadku taki układ patriarchalny
i jego akceptacja z jej strony, może być korzystny. Nie wiem, czy uda się jej
znaleźć tutaj pracę, przynajmniej na początku będzie trudno, stąd cała
odpowiedzialność za nasze finanse spadnie na mnie. Ale wydaje mi się, że jej
łatwiej będzie się z tym pogodzić, aniżeli niejednej Polce.

Drugą różnicą kulturową, która sprawia nam nieco problemów jest kwestia
obrączek. W Polsce wiadomo, masz obrączkę na prawej dłoni, znaczy jesteś
żonaty, lub jesteś mężatką. Tam po ślubie nosi się obrączki na lewej dłoni. A
na prawej obrączki noszą narzeczeni... I tu problem: ona chciała mieć
obrączkę, bo jak to być narzeczoną i nie mieć. Ja natomiast nie chciałem
nosić obrączki na prawym ręku, ze względu na to, że mimo wszystko jeszcze
żonaty nie jestem. No ale rozwiązanie znaleźliśmy, choć i tak nie
satysfakcjonuje nas w 100%. Ja noszę teraz obrączkę na innym palcu. Po ślubie
natomiast będziemy nosić obrączki na palcu prawej ręki, gdy będziemy w
Polsce, a na lewej, gdy będziemy w Brazylii. Trochę to skomplikowane, ale
jakieś rozwiązanie znaleźliśmy. :)

Pozdrawiam
Konrad
--
============= P o l N E W S ==============
archiwum i przeszukiwanie newsów
http://www.polnews.pl