"Misiaczek" w news:aqh0vf$t4q$1@news2.tpi.pl napisał(a):
> >
> Teraz zastanawiam sie jaka na prawde jestem, ile ze mnie
> jest ta prawdziwa a ile ta "wmowiona".

Niedawno zadalem sobie podobne pytanie. Szybko zrozumialem, ze raczej nie
dojde juz do tego co i jak. Powiedzialem wiec sobie - chrzanic to. Jestem
jaki jestem i tyle.

> Boje sie komukolwiek zaufac. Mam przyjaciolke,

Tez sie kiedys balem. Wreszcie zaufalem i... ale ulga :))) No ale jasne -
moglem sie pomylic. Niedawno chyba nawet sie pomylilem, ale w swoim
podejsciu zrobilem juz pewne postepy. Jesli ktos zawiedzie moje zaufanie
nie jest juz w stanie zranic mnie tak bardzo jak kiedys. Zrozumialem, ze
to co bylo kiedys nalezy do przeszlosci. W tej chwili ciagna sie za mna
juz tylko widma tamtych zdarzen. Nie moge tez odpowiadac za innych. Tym
bardziej gdy to ja bylem ofiara, a nie katem. Jesli ktos mnie potepi za
grzechy innych to mu powiem adieu.

> mam chlopaka,ale mimo ze staram sie im mowic to co mi
> lezy na sercu - nie potrafie tak do konca.

Zwiazek z kims komu ufa sie w pelni, kto ma do nas pelne zaufanie (nie ma
tematow tabu)... to jest prawdziwy z w i a z e k. W nim czlowiek czuje
sie swobodnie, bezpiecznie, pewnie.
Jednak nic na sile. Jesli potrafisz sie z tym sama uporac on wiedziec nie
musi. Jesli jednak nie bedziesz w stanie... on chyba ma prawo wiedziec i
podjac decyzje czy bedzie potrafil zniesc Twoj chlod jaki pewnie czasem
bedzie sie pojawiac.

> Ja chcialabym sobie z tym poradzic ale nie potrafie, a raczej
> nie wiem jak! Co musze zrobic?

Zrozumiec, ze to przeszlosc? Ze to nie byla Twoja wina? Ze masz prawo
wreszcie zaczac cieszyc sie zyciem? Nie wiem...



pozdrawiam
Greg