Mema <M...@n...tlen.pl> writes:

> > madrze powiedziane.
> >
> > niby zlosc to rzecz ludzka... ale w takim zawodzie jak psychoterapeuta
> > czy nawet psycholog, nie powinna w ogole miec miejsca w stosunku do
> > pacjenta.
> Uprzejmie zawiadamiam, ze nie występuje tu w roli psychoterapeuty ani
> lekarza niczyjej duszy. Jestem sobą. jestem człowiekiem a nie cyborgiem
> i mam uczucia. I proszę uprzejmie nie mieszać tego, co uwazacie za
> stosowne w zawodzie "pomagacza" z tym, jakim powinien byc człowiekiem w
> zyciu codziennym. I nich sie tylko nie rozpęta dyskusja , ze terapeuta
> POWINIEN taki jak jest "zawodowo" byc równiez w zyciu codziennym, bo
> pewnie zostanę zakrzyczana.

pozostaje jeszcze pytanie: na ile da sie odwiesic na kolek swoje
emocje, poglady i cale zycie na te osiem godzin, na jakie idziesz do
pracy?

w pewnych zawodach sie daje... ale w innych, ktore same z siebie
wymagaja pozytywnego nastawienia do ludzi, to niestety nie bardzo.

ja dla mnie to sie troche kloci: to tak, jakby ksiadz byl ksiedzem i
wierzacym katolikiem od godziny siodmej rano do pietnastej.
po doprawieniu ostatniej mszy odwiesza komze na wieszaczek, przebiera
sie w cywilne ciuchy i zapycha do miasta dymac panienki i pouzywac
sobie.

no bo jest przeciez czlowiekiem.

przyklad moze przejaskrawiony, ale ja jakos nie wyborazam sobie kogos,
kto jest w stanie tak panowac nad swoimi emocjami, zeby zlosc i
agresje ukryc i przemienic nagle w ciepla serdecznosc do pacjenta.

sa pewne zawody - a wsrod nich lekarz, psychoterapeuta i inni - gdzie
trzeba jednak miec okreslone nastawienie do ludzi. POZYTYWNE.
podobnie, jak w zawodzie nauczyciela. no trzeba te dzieciaki LUBIC.

bo jak nie.... to smutno sie to konczy, smutno dla pacjentow i dla
dzieciakow.

nie kazdy sie do kazdego zawodu nadaje.

poza tym sposob myslenia i reakcji na rzeczywistosc raczej sie nie
zmienia na godziny....

--
Nina Mazur Miller
n...@p...ninka.net
http://pierdol.ninka.net/~ninka/