> pytam dlatego ponieważ ja mam straszne poczucie winy z tego powodu że nie
> mam stałej pracy nawet w pewnym stopniu czuję się gorsza. Mąż niby nie
mówi
> mi wprost że ma mi to za złe ale przy różnych okazjach to wychodzi np.
kiedy
> go poproszę aby coś mi pomógł daje mi do zrozumienia że skoro nie pracuję
to
> powinnam w domu sama wszystko zrobić, nie mówiąc już o tym że dokładnie
> wylicza co do grosza co i za ile kupię, to mnie męczy.

Wiesz, e-mailetk@, czasy sie zmienily, swiat sie zmienil. Kto czytal
"Trzecia fale" ten wie, ze cos takiego jak "praca na etacie" to relikt
zdychajacej ery przemyslowej. Coraz wiecej osob pracuje od projektu do
projektu. I czy to powod do tego, by w jakikolwiek sposob czuc sie gorszym?
Nie mowiac juz o tym, ze zarowno prace domowe, jak i opieke nad dzieckiem,
tez mozna czesciowo wycenic. Czesciowo, bo to co dajesz jako jego osobista
mama, tego nikt inny dziecku nie da.
Poza tym czy myslisz, ze gdybys pracowala w systemie "zapier*** z teczuszka
na 8 rano wracam o 18", to maz nie rozliczalby Cie z tych groszy i zlotowek?

W dodatku czuję nad
> sobą nacisk ze strony jego rodziny gdzie przy każdym spotkaniu dają mi do
> zrozumienia że już powinnam coś z tym zrobić że tak nie powinno być aby on
> tyle pracował itd.

Gdyby to byla prawda. A nie jest.
Wiesz, w naszym domu jest tak jakos, ze to ja wiecej zarabiam. A maz tak
wlasnie - czasem cos robi za pieniadze, czasem za darmo. Ale w zyciu nie
przyszloby mi do glowy uwazac, ze on sie obija (poza momentami, ze sie
naprawde obija, bo dla niego praca nie jest sensem zycia ;) )
Nawet zdarza mi sie warknac na tesciowa, ktora co jakis czas - od szesciu
lat w sumie - zaczyna marudzic i stekac, ze moze poszedlby wreszcie do
roboty, co jest kompletna paranoja w naszej sytuacji, kiedy mamy dwojke
dzieci, i przynajmniej jedno z nas musi byc w stu procentach gotowe do tego
by sie zajac nimi, kiedy np. zachoruja. A ze aktualnie to mnie latwiej
przychodzi zarobkowanie (wrodzony pracholizm ;), to sila rzeczy tym bardziej
dyspozycyjnym dla naszych synow jest monsz.

btw - czy Twoj maz troche nie ucieka w prace?

Poza tym chyba musisz nauczyc sie budowac swoje poczucie wartosci na
podstawie tego co jest realne i tego co myslisz o sobie, a nie na podstawie
tego, co sadza o Tobie inni. Tych innych nigdy nie zadowolisz.

> Wiesz to paradoks ale to właśnie to poczucie winy powoduje że i ja mam
> ochotę rozstać się z mężem i żyć samotnie może i w nędzy ale bez poczucia
> że przeze mnie on się tak zapracowuje. Tak jak bym chciała mieć o jeden
> ciężar mniej - wiem że to nieracjonalne bo na pewno przybyło by mi 1000
> innych problemów jednak myślę że czuła bym się wtedy bardziej w porządku
> wobec siebie.

Mnie sie wydaje, ze nie dorastalas w szacunku do tego co sie robi w domu i
teraz uwazasz, ze jest to niewiele warte, ot takie, codzienne, zwyczajne. I
teraz trafilas jeszcze na meza, ktory utwierdza Cie w tym. Przykre to,
aczkolwiek nierzadkie.

> Kiedy uda mi złapać jakieś zlecenie to siedzę na tym intensywnie a potem
> znów okres stagnacji i wysyłania CV. Nawet zapisałam się na specjalny kurs
> dla poszukujących pracy i pewne efekty są ale raczej to zlecenia albo
praca
> na czarno bez umowy.

Ja bym tam porzucila uprzedzenia co do "zlecen". Skoro pieniadze z tego sa,
to dlaczego wybrzydzac?
Dziecko jest jeszcze male, pomysl, czy chcialabys zostawiac je na wiele
godzin, widywac w sumie tylko w weekendy?

A.