"elGuapo" <e...@v...pl> napisał w wiadomości
news:1157966848.989939.154270@b28g2000cwb.googlegrou
ps.com...

Na początek uwaga natury technicznej - coś masz nie tak ustawione
w czytniku, bo mi się dziubki nie pojawiają w cytowanym tekście.
Do Twoich fragmentów muszę je wstukiwać ręcznie.


> Chyba raczej kobiety są zazdrosne o nieco inne rzeczy, niż faceci.
> Dla faceta laska może się kochać po uszy w innym byle tylko mu nie
> dała, a dla kobiety 'zdrada' emocjonalna ma większe znaczenie - niech
> sobie facet nawet i pyka coś na boku, byle tylko nie zostawił mnie z
> tego powodu.


Generalnie zgoda.


> [...] BTW zahaczamy tutaj o jeden z najbardziej
> interesujących mnie aspektów konstrukcji pt. człowiek, a mianowicie
> relacji emocji i rozumu. Gdzie niegdzie rozum jest już w stanie
> zapanować nad emocjami, gdzie niegdzie emocje podporządkowują sobie
> rozum, a przede wszystkim co jest tak na prawdę emocją, a co myślą
> rozumną. IMHO np. przekonanie jest emocją właśnie - jest to
> poczucie, uczucie słuszności/sensowności pewnej tezy.
> Bez rozgrzebywania - jest to dla mnie jeden z najbardziej
> interesujących aspektów działania systemu p.t. człowiek: co czym
> kiedy rządzi i co jest przez co wyzwalane.


Generalnie niezgoda. Musielibyśmy w międzyczasie potrzepać trochę
pianki na temat tego, czym jest rozum oraz czym są emocje, ale
wydaje mi się, że zakres znaczeń "czujemy" w pokrywającym
się zakresie.

Według mnie człowiek jest maszyną "z gruntu" emocjonalną. Tak
zwany rozum jest tylko "interfejsem" pomiędzy dość złożoną sferą
jego istnienia (taką mniej więcej "niszą ekologiczną") a emocjonalnym
centrum sterowania. Układem dość prymitywnym (choć jednocześnie
nieprawdopodobnie skomplikowanym), niemal czysto mechanicznym
w działaniu, bezrozumnym, w końcu bezświadomym. Jeśli wydaje
Ci się, że w niektórych sytuacjach rozum "panuje" nad "emocjami",
to w praktyce zwycięża jedna emocja nad drugą emocją. Po prostu
nie zauważasz (z różnych przyczyn) tej "zwyciężającej" emocji.

Napisałem kiedyś kawałek tekstu, przejrzyj go z łaski swojej, być
może zrozumiesz, dlaczego jesteś w błędzie ;-)
(Quasi - Tobie też polecam):

http://groups.google.pl/group/pl.sci.psychologia/msg
/ce8e500ab4d92a48?hl=pl

Zachęcam również do przeczytania wypowiedzi Janusza H., po rozwinięciu
(jednym kliknięciem) wątku.


> > I co z tego? Ja sie nie wkurwiam na nadskakiwacza, ze to ze lamie jakis
> > wyimaginowany uklad, lecz za to, ze nadskakuje...
> >
>
> Więc to czysto emocjonalny impuls wyzwalany nie przez rozum ('koleś
> łamiesz układ'), tylko poprzez jakieś odzwierzęce atawizmy. Nie
> oceniam - tylko dodefiniowuję. Już napisałem, że te tereny mnie
> najbardziej interesują, więc staram się zrozumieć na ile
> atawistyczny jesteś Ty. Akurat u mnie ten atawizm jest dość
> stępiony. U mnie zazdrość kanalizowana jest na partnerce, a nie na
> pozostałych samcach. [...]
> U mnie tego atawistycznego wyzwalacza nie ma lub prawie nie ma -
> zastąpił go wyzwalacz 'rozumowy' - myśl poprzedza emocję.


"Oj, niedobrze, koledzy, niedobrze..." Bardziej podoba mi się moje
wyjaśnienie tej sytuacji, zamieszczone przed chwilą w odpowiedzi dla
Quasi. Pewnie dlatego, że jest moje. ;-) No i całkowicie chybione
jest zdanie: "U mnie [...] myśl poprzedza emocję" (o ile przeczytałeś
wskazany wcześniej tekst, to chyba potrafisz przyłożyć tutaj moją
argumentację). Masz po prostu swoiście wyregulowany system
emocjonalny, a najprawdopodobniej dobrą samoocenę.

Przy okazji, nie podoba mi się nazywanie niektórych emocji jako
atawistyczne. Mnóstwo bęcwałów zaraz się weźmie za wartościowanie.
Wszystkie emocje mamy, jakie mamy. Faktem jest, że utworzone zostały
w najróżniejszych etapach ewolucyjnej drogi prowadzącej do aktualnego
stanu, ale działają w całości, tu i teraz, w eleganckim komplecie. Dotarły
się i doregulowały w ubiegłych stuleciach i tysiącleciach. Jeśli jakiekolwiek
się ujawniają, i to w istotnych i częstych w życiu człowieka sytuacjach,
znaczy to tyle, że nadal wykazują swoją przydatność, na równi z innymi,
które wyewoluowały później. Tymczasem określenie "atawizm" sugeruje
niepotrzebną zaszłość, jakiś balast. Gdyby tak było, uległyby niemal
całkowitej atrofii, tak jak ogon u człowieka. Można jeszcze jakieś marne
ślady tego ogona namacać, ale w praktyce ani nam nie pomaga, ani nie
przeszkadza. Tymczasem na przykład "instynkt rywalizacji" jest dla
części ludzi bardzo silnym napędem emocjonalnym, pozwalającym wielu
z nich osiągać jakieś sukcesy, przekładalne na ewolucyjne. To, że inni
wyglądają na pozbawionych tego instynktu, nie oznacza, że są jakoby
"wyżej i dalej" na szczeblu ewolucji, tylko to, że w ich przypadku realizowany
jest inny model strategii postępowania. Natura "lubi" sobie eksperymentować,
że tak sobie pozwolę na jej personifikację, a ludziom, jak pionkom,
poprzypisywana jest (z pewnego punktu widzenia na chybił-trafił)
taka czy inna strategia, zdefiniowana między innymi genetycznie
zaprogramowanym pakietem emocjonalnym.

--
Sławek