> Ale i tak wyjdzie na ich. Po latach stwierdzisz, że to oni
mieli
> rację, ale będzie już za późno i będziesz żałować, że jesteś sama,
że nie
> masz dziecka, albo że dzieciak ma starych rodziców i że nie może z
Tobą
> znaleźć współnego języka. Zobaczysz. Mówię Ci to na podstawie
własnych
> doświadczeń oraz licznych znajomych, którzy mówią teraz, że gdyby
mieli
> kiedyś dzisiejszy rozum, inaczej zorganizowaliby sobie życie. Nie
wiem, jak
> to się dzieje, ale rodzice mają jakiś prawidłowy instynkt, który
wskazuje
> właściwy kierunek.

W życie się z tym nie zgodzę.
Gdybym ja albo mój brat słuchalibyśmy "pomysłów" mojego ojca, który
chciał nam osobiście od A do Z poukładać zycie, namawiał do zmiany
pracy itd ... wyszlibyśmy na tym jak Zabłocki na mydle. Na szczęście
woleliśmy sie kierować swoim rozumem, a po wielu latach przyznał nam
rację jesli chodzi o pracę (bo firma do której nas namawiał
zbankrutowała).

Generalnie, kiedy wybieram sama - sama za swoje życie odpowiadam i
mogę co najwyżej odczuwać żal sama do siebie (ale nie odczuwam).

Nigdy też nie będę próbowała poukładać życia swoi dzieciom i już teraz
szanuje ich wybory, chociaż nie ze wszystkimi sie zgadzam.

I jeszcze jedno - swoje dzieci miałam w wieku 32 i 37 lat i wcale nie
uważam aby to było za późno. Po prostu dopiero wtedy "dojrzałam" do
tego.
Zresztą teraz mam z nimi doskonały kontakt, chyba lepszy, niż wielu
kolegów moich synów ze swoimi młodszymi rodzicami.

Pozdrowienia.

Basia