boniedydy wrote:
> Prostu z mostu, puchaty? Bo wierzę w majstrowanie przy takich
> rzeczach, jak zmiana oczekiwań, wyłacznie za pomocą:
> a) medytacji, jeśli będziesz wielkim joginem i popadniesz w medytację
> zwaną "spłukiwaczem cech", po której (w czasie której) osiągniesz
> kaivaliyę, będziesz już jivan-muktą i przestaniesz już czegokolwiek
> pragnąć lub unikać; lub też jeśli będziesz wielkim joginem-buddystą i
> osiągniesz stan Buddy (bo jeszcze jako Boddhisattva będziesz mieć
> pragnienie, mianowicie żeby pomagać wszystkim żyjącym istotom). Na
> niższych poziomach rozwoju duchowego niestety zostają pragnienia i
> przywiązania, także do różnych swoich wyobrażeń, i wtedy trzeba
> spróbować

Jestem pod wrażeniem :-)))

> b) dobrej psychoterapii,
> c) przemyśleń i przypadkowych
> zdarzeń, o ile nasze oczekiwania nie tkwią w nas głęboko.

A czym, jeśli nie "przypadkowym zdarzeniem" są nasze posty dla
justsingle? Kto wie, co tak naprawdę wyniesie z tego i czy nie będą
przyczynkiem do "przemyśleń" właśnie?

> Rady "zmień
> oczekiwania", jeśli dotyczy to naprawdę głeboko uwarunkowanych
> oczekiwań, przypominają mi próby naprawiania czegoś tak delikatnego,
> jak zegarek, przy pomocy młotka.

Słusznie. Czasami młotek możę być jedyną radą na to, by rozstać się ze
starym,
zawodnym urządzeniem i dać sobie miejsce na nowy.

>> Bo ktoś nie zrozumie? Trudno! Jego sprawa!
>
> A Kriszna w "Bhagawadgicie" naucza, żeby mówić o nim tylko tym,
> którzy chcą tego słuchać i będą mogli to zrozumieć!

To posłużę się cytatem z Przebudzenia A. de Mello:
"Naprawdę, nie moja to sprawa, że śpisz. I jeśli nawet będę niekiedy mówił
"obudź się", to bynajmniej nie po to, by przerwać twój sen. Moją sprawą jest
robić jedynie to, co powinienem. Tańczyć swój taniec. Jeśli potraficie
uzyskać
coś dla siebie z tych moich rozważań, to bardzo dobrze; jeśli nie, tym
gorzej
dla was! Jak powiadają Arabowie: "Natura deszczu jest zawsze taka sama,
pozwala rosnąć zarówno cierniom na bagnach, jak i kwiatom w ogrodach".

>> Dla mnie w poście Justsingle istnieje ten sam problem co u Agati.
>> Dziewczyna nie umie brać. Jej mąż nie umie dawać.
>
> Dla mnie inny :) Dziewczyna chce dostać, mąż nie daje. Zostawmy to,
> czy mu o tym powiedziała.

OK! Nie sprzeczam się. Wszystko Jedno! ;-) Już się nie pytam, czemu
on jej nie daje.

>> Powinna więc uświadomić sobie, że to oczekiwania czynią ją
>> nieszczęśliwą a nie jej mąż (tego można łatwo zmienić), że jej mąż
>> jest dla niej takim, jakim ona pozwala by był.
>
> Bez przesady. Wszystkie książki na ten temat, które czytałam, a w
> których jest napisane, żeby zmienić siebie, jeśli się chce zmienić
> kogoś innego, mówią o tym, że jeśli ten ktoś mimo wszystko nie nadąża
> za zmianą, to drogi się rozchodzą.

O widzisz! Tutaj zauważasz, że jest to _proces_: drogi się rozchodzą, bo
jedno
nie nadąża.
Na samym początku swojego posta natomiast (w podp. a) odnosisz się do
"rozwoju" w formie dokonanej. Jesteś już wielkim joginem/jivan-muktą ...
Każdy proces potrzebuje jakiejś inicjacji.
Nie przeceniajmy związków, w których nie ma wymiany. Starajmy się natomiast
tą wymianę wzbudzić. Jeśli w danym związku to się nie uda, jest szansa, że
następny
będzie szczęśliwszy.

> Nie wszystko zalezy od nas,

A co od nas nie zależy?
Nasze relacje z innymi, nasz stosunek do związku?

>> A pogadać sobie mogę i wcale nie muszę mieć racji. Nie skrzywdzę tym
>> nikogo, kto nie będzie na to gotowy ;-)
>
> Ale też nie pomozesz nikomu, kto nie będzie gotowy :)

I wzajemnie :-)

puchaty

PS
"- Jaime, obudź się!
Syn w odpowiedzi: - Nie chcę wstawać, tato.
Poirytowany ojciec: - Wstawaj, musisz iść do szkoły!
Jaime na to: - Nie chcę iść do szkoły.
- Dlaczego? - pyta ojciec.
- Są trzy powody ku temu - stwierdził Jaime.
- Po pierwsze, bo tam jest potwornie nudno; po drugie, bo mi dzieciaki
dokuczają, a wreszcie po trzecie, bo nienawidzę szkoły.
Na to ojciec: - To ja ci podam trzy powody, dla których powinieneś pójść do
szkoły. Po pierwsze, bo to jest twój obowiązek; po drugie, bo masz
czterdzieści pięć lat; i po trzecie, ponieważ jesteś dyrektorem szkoły.
Obudź się! Przebudź się wreszcie! Jesteś dorosły. Nie jesteś niemowlakiem,
by cały czas spać. Obudź się! Porzuć swe zabawki. Pora wydorośleć.
Większość ludzi twierdzi, iż pragnie jak najszybciej opuścić przedszkole.
Ale nie wierz im. Nie mówią prawdy. Jedyne, czego naprawdę chcą, to by
naprawić im popsute zabawki"

A. de Mello "Przebudzenie"