Użytkownik "Agnes" <h...@v...pl> napisał w wiadomości
> Żyję we własnym nierealnym świecie. Chodząc do szkoły, ćwicząc, nawet
> wykonując czynności zajmujące pozornie moją uwagę odpływam...tzn świat
> akcja dzieje się w mojej głowie wyobrażam sobie przyszłość że rozmawiam z
> kimś itp.Słyszałam o ludziach co żyją przeszłością a ja żyję przyszłością
> i to taką, dość bliską myślę co będe mówić komuś jak się spotkamy za
> godzinę, .(.....)

Witam serdecznie!!!

Nie jestem jeszcze specjalista, choc pewnie juz niedlugo;), moge sie wiec
mylic, nie musisz brac sobie do serca tego co napisze, ale napisze co ja o
tym mysle. Po pierwsze, to nic dziwnego, mi tez bardzo czesto sie zdarza ze
mysle o tym co bedzie w przyszlosci, wyobrazam sobie rozne warianty
sytuacji, i przez to czuje sie lepiej przygotowana na kazda ewentualnosc.
Poza tym istnieje narracyjna koncepcja osobowosci, w ktorej tak ogolnie
mowiac chodzi wlasnie o tworzenie narracji swojego zycia, historii
przeszlych, ale rowniez przyszlych. To pomaga w skutecznosci, np,
empirycznie potwierdzono fakt, ze osoby ktore wyobrazaly sobie egzamin na
studia, a takze to jak sie do niego ucza- czesniej dostaja sie na wymarzony
kierunek studiow niz te osoby, ktore nie towrzyly narracji.
Mysle, ze podobnie jest z innymi sytuacjami, chocby spotkanie z jakąś dla
Ciebie wazna osobą....ale nalezy szukac umiaru, z jednej strony warto myslec
o przyszlosci, ale jest tez jeszcze to co dzieje sie w danym momencie, nie
powinnas o tym zapomniec, no i jeszcze wazne jest to, zebys w swoich
narracjach ograniczala sie do tego co Ty powiesz, a niekonicznie co powie
druga osoba, wiesz, jesli bedziemy tak idealizowac w wyobraxni druga osobe,
to konfrontacja z rzeczywistoscia moze byc bolesna, co nie znaczy ze masz
tylko i wylacznie pisac czarne scenariusze, w zadnym razie...... po prostu
znajdź złoty środek
( mnie sie udalo, wiec to co pisze, nie jest wyssane z palca;) )

zycze wszystkiego dobrego!!
pozdrawiam cieplo