Po trzech latach malzenstwa zdalem sobie sprawe ze zycie rodzinne nie jest
dla mnie, zona na kazdym prawie kroku mnie wkurwia, musze sie opanowac zeby
jej nie przywalicc,obraza sie o byle co, co chwile pokazuje fochy nie mogac
zareagowac na cos normalnie, nawet nie da sobie wytlumaczyc czegos, takie
jej zachowanie wynika chyba z zakompleksienia, ona pochodzi z rodziny
bardzo biednej, rozmowa tez sie nie klei bo nie ma o czym
rozmawiac, jest zainteresowania ograniczaja sie tylko do solarium i ladnych
ciuszkow. Nie potrafi zrozumiec ze jak wracam do domu z pracy to chce sobie
troche odpoczac, w sumie to od pracy i od niej. Okropnie tesknie za zyciem
kawalerskim, za ta beztroska, niczego nie trzeba sobie odmawiac,
teraz......? w tym zasranym panstwie o robocie to mozna tylko pomarzyc,
czasami jak pomysle to wydaje sie ze nasze problemy wynikaja z przyczyn
czysto finansowych, a drobne problemy dolewaja tylko oliwy do ognia, ciagle
brakuje na cos, jestesmy 3 lata po slubie i ciagle musza nam pomagac
rodzice, ilez to mozna tak ciagnac.