http://www.youtube.com/watch?v=3_AOvGOu3Dw


Powiedzmy że jestem w tramwaju i
zdarza się jedna z tych wieloznacznych, być może złowieszczych chwil,
charakterystyczna dla życia miejskiego. Usłyszałem wrzask dobiegający
z tyłu, z przeciwnego końca wagonu. Byłem zwrócony plecami do źródła
wrzasku, ale siedziałem naprzeciwko dżentelmena, którego twarz
przybrała nagle wyraz lekkiego zaniepokojenia. Mój umysł pracował
gorączkowo, by pojąć , co się dzieje i co jeśli w ogóle coś powinienem
zrobić. Czy to była bójka? Czy ktoś wpadł w szał? Czy zbiżało się do
mnie niebezpieczeństwo? A może był to okrzyk zachwytu, może hałaśliwie
bawiła się grupa nastolatków? Odpowiedź nadeszła szybko, wyczytałem ją
z twarzy tego mężczyzny, który widział, co się dzieje. Ściągnięte
niepokojem jego rysy twarzy się wygładziły i spokojnie wrócił do
czytania gazety. Bez względu na to, co się działo za moimi plecami,
nie było to nic strasznego. Mój początkowy lęk uśmierzył widok
odprężenia na jego twarzy.
W takich chwilach jak ta zaczynamy
instynktownie zwracać większą uwagę na twarze otaczających nas osób,
szukając na nich uśmiechu albo gniewnej miny, które pomogłyby nam
lepiej się zorientować, jak interpretować oznaki niebezpieczeństwa,
albo mogłyby sygnalizować czyjeś zamiary.

W naszych pradziejach horda
pierwotna, dzięki wielu oczom i uszom, mogła wykryć zagrożenie
nieporównywalnie szybciej niż pojedyńczy osobnik. A w pełnym walki na
zęby i pazury świecie pierwszych ludzi ta zdolność mnożenia
wartowników i mechanizm mózgowy nastawiony na automatyczne
wychwytywanie oznak niebezpieczeństwa i budzenie strachu miał
niewątpliwie ogromne znaczenie dla przetrwania.
Bez
wątpienia w hordzie pierwotnej przerażona twarz osobnika, który
dostrzegł tygrysa krążącego w poszukiwaniu łupu, wystarczała, by
wywołać panikę u każdego, kto zobaczył tę minę, i mobilizowała całą
grupę do ucieczki. Ciało migdałowate reaguje natychmiast na twarz np;
przestraszoną, a im silniejsza jest ukazana emocja, tym silniejsza
reakcja ciała migdałowatego.

Obraz mózgu ludzi patrzących na zdjęcia
takich twarzy podczas badania FMRI wygląda, jakby to oni ogarnięci
byli strachem, chociaż mniejszym.

Kiedy dwie osoby stykają się ze sobą
twarzą w twarz, wirusy emocji rozprzestrzeniają się przez liczne
obwody nerwowe pracujące równolegle w mózgach ich obu. Te układy
emocjonalnego zarażania kierują całym zakresem uczuć, od smutku do
niepokoju po radość. Chwile zarażania są niezwykłym wydarzeniem
neuronalnym, utworzeniem się miedzy dwoma mózgami funkcjonalnej pętli,
która swobodnie przenika przez barierę skóry i czaszki między dwoma
ciałami. W kategoriach teorii systemów podczas tego połączenia dane
wyjściowe jednego mózgu stają się danymi wejściowymi kierującymi pracą
drugiego, tworząc na pewien czas coś, co urasta do rangi obwodu
międzymózgowego. Kiedy dwie jednostki połączą się pętlą sprzężenia
zwrotnego, zmiana jednej wywołuje zmianę drugiej. Mózgi połączone w
ten sposób ludzi wysyłają i odbierają płynący bez przerwy strumień
sygnałów, które pozwalają im osiągnąć cichą harmonię, a jeśli przepływ
ten odbywa się właściwą drogą, pozwalają zwiększyć rezonans. Dzięki
tej pętli mogą się synchronizować nasze uczucia myśli i działania. Na
dobre i złe, wysyłamy i odbieramy stany wewnętrzne, czy to śmiech i
czułość, czy napięcie i urazę.

W fizyce własnością definiującą rezonansu jest drganie harmonizujące,
skłonność jednej części układu do wzmacniania swojego tempa drgania
przez dostosowywanie rytmu drgania innej części. Taki rezonans
wywołuje najsilniejszą i najdłuższą z możliwych reakcji między dwoma
uczestniczącymi w tym mechaniźmie częściami.