Lamia <L...@w...pl> napisał(a):


> Czy mógłbyś pokazać tutaj tę analizę prawną. Nie spotkałam się jeszcze z
> czymś takim.
>
> Ukłony
> Lamia
> --

Nie chciałem tego zamieszczać, bo jest dosyć długie. Na priva wysłałem np.
osobie o nicku "sign" i nie zgłaszała, że nie doszło. Panu Romanowi
Stachowiakowi również - wydaje mi się - wysłałem (załącznik był w Wordzie).
Jeśli przez roztargnienie, co mogło się zdarzyć, puściłem bez załącznika,
przepraszam, to chyba jednak nie powód, aby posądzać mnie o złe intencje :-)

Oto ten tekst:

Czy nauczyciel może zabrać uczniowi z plecaka alkohol wbrew jego woli?
Szerzej - czy nauczyciel może skontrolować rzeczy osobiste ucznia
pozostającego pod jego opieką?
INTERPRETACJA PRAWNA
Sama zasada przyzwolenia na tego typu działania objawia się w takich &#8211;
dozwolonych przecież &#8211; przypadkach:
1. Skontrolowanie bagażu dziecka na kolonii na okoliczność właściwego
wyposażenia go przez rodziców &#8211; nawet w tzw. rzeczy osobiste.
2. Zabranie siedmio-, ośmiolatkowi ostrego lub w inny sposób niebezpiecznego
narzędzia, którym się bawi, czy które ma w tornistrze, nawet gdy nie chce
oddać.
Pod względem wychowania i właściwego sprawowania opieki nad dzieckiem
sytuacje te nie różnią się od sytuacji zabrania dziecku alkoholu czy
narkotyków &#8211; nawet z plecaka i wbrew jego woli, czego się według
kuratoryjnych interpretacji zabrania.

Można domniemywać, iż uprawnienia wychowawcze i opiekuńcze nauczyciela w
przypadku interpretacji prawnych co do dozwolonych lub zabronionych metod
sprawowania opieki i metod wychowawczych wzorowane są na analogicznych
uprawnieniach rodziców dziecka i oparte na polskim prawie zwyczajowym.

Przemawiają za tym trzy fakty:
1. Ustawodawca nie zadał sobie trudu, by te metody określać w szczegółach -
co uznał za niedopuszczalne, tego wprost zabronił (karcenia dziecka w sposób
uwłaczający jego godności osobistej [tu uwaga, bo pojęcie to bywa
nadinterpretowane. Sam fakt ukarania dziecka przez uprawnioną do tego osobę &#8211;
nawet na forum szkoły czy klasy - nie uwłacza godności osobistej. Sądy
rozpatrują takie sprawy bardzo rozważnie, biorąc pod uwagę nie tyle
subiektywne odczucia rzekomo pokrzywdzonego, lecz obiektywne ku temu
przesłanki i zasady obowiązujące w danej dziedzinie życia, zwyczaje panujące
w danym środowisku, jak również intencje osoby rzekomo naruszającej czyjąś
godność. Za naruszenie godności uznaje się wyłącznie działania typu:
poniżenie, ośmieszenie, celowo niesprawiedliwe potraktowanie, krzywdzące
pomówienie czy publiczne ujawnienie wstydliwych dla kogoś informacji
dotyczących życia prywatnego]oraz naruszania jego nietykalności cielesnej).

2. Wychowawcze i opiekuńcze działania nauczyciela mają właściwie te same
cele, co analogiczne działania rodziców. Do realizacji tych celów prowadzą
bardzo podobne metody.
Poradniki dla rodziców zawierają treści przydatne w pracy zawodowej
nauczyciela, poradniki dla nauczycieli zaś rozszerzają tylko zagadnienia o
aspekt dydaktyczny, uwzględniają również różnice wynikające z pracy nie z
pojedynczym dzieckiem, lecz z grupą dzieci.

3. W sytuacji gdy dziecko przebywa pod opieką nauczyciela, ten ostatni ma
porównywalny z rodzicielskim zakres odpowiedzialności. Odpowiada praktycznie
rzecz biorąc w pełni za życie, zdrowie i poczucie bezpieczeństwa dziecka, za
jego psychikę, zaspokajanie potrzeb, postawę moralną i obywatelską oraz
rozwój fizyczny, psychiczny i duchowy [Warto przypomnieć, że odpowiedzialność
tę rozumieć należy w kontekście odpowiedzialności za całą grupę. Wchodzi tu w
grę zatem szczególna troska o przeciwdziałanie niebezpiecznym czy aspołecznym
zachowaniom, troska o prawa wszystkich członków grupy]. Jest więc
zrozumiałym, iż musi posiadać odpowiednie do zakresu odpowiedzialności i
porównywalne tu z rodzicielskimi uprawnienia.

Nauczycielowi często odmawia się prawa do aprobowanych w tej analizie
działań, argumentując, że jakoby tylko policja, w przypadkach określonych w
Ustawie o policji, ma takie prawo.
Zapomina się, że i rodzice dziecka mają takie uprawnienia również nadane nie
wprost (wynikają one z praw i obowiązków wychowawczych i opiekuńczych).

Nauczyciel działa na mocy innych niż policjant ustaw, ma prawo &#8211; i
obowiązek! - podobnie jak rodzic, wychowywać i opiekować się dzieckiem .
Działania takie - jak i policjant - może podjąć wyłącznie w ściśle
określonych przypadkach i pod pewnymi warunkami: musi to być &#8222;w trosce o
dobro ucznia, jego zdrowie i postawę moralną i obywatelską&#8221; (art. 4. Ustawy o
systemie oświaty), w celu &#8222;rzetelnego realizowania zadań związanych z
powierzonym stanowiskiem oraz podstawowymi funkcjami szkoły: dydaktyczną,
wychowawczą i opiekuńczą&#8221; (art. 6. Karty nauczyciela), musi mieć na celu
również &#8222;wychowanie nieletniego na świadomego i uczciwego obywatela&#8221;
(art.
65. § 1. Ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich), musi wynikać z
uzasadnionych przesłanek (podejrzeń), przy czym ocena tegoż należy wyłącznie
do nauczyciela (jak do policjanta należy każdorazowo ocena, czy i jakie na
przykład zastosować środki przymusu bezpośredniego). Aby oskarżyć policjanta
czy nauczyciela o błąd w sztuce, należałoby mu udowodnić, że jego ocena
sytuacji i podjęte działania były w oczywisty sposób pozbawione podstaw.

W świetle obowiązujących aktów prawnych (art. 72. ust. 1. Konstytucji RP,
art. 4. Ustawy o systemie oświaty, art. 6. Karty nauczyciela; kontekst prawny
w art. 65. § 1. Ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich), także prawa
międzynarodowego (zasada nr 7 Deklaracji praw dziecka) nauczyciel ma wręcz
obowiązek zabrać uczniowi szkodliwe, niebezpieczne lub tylko niepożądane
wychowawczo przedmioty i substancje. Zaniechanie tego byłoby błędem w sztuce
i mogłoby zostać uznane przez sąd za zaniedbanie i niewłaściwe sprawowanie
opieki nad powierzonym nauczycielowi dzieckiem [Nie ma tu nic do rzeczy zgoda
bądź niezgoda nieletniego, nie ma też obowiązku natychmiastowego
zawiadamiania rodziców, jeśli sytuacja została opanowana i nie trzeba dziecka
hospitalizować bądź przekazać policji, jeśli nie ma potrzeby domagać się od
rodziców jakiegoś działania, np. zabrania dziecka z wycieczki szkolnej.
Rodziców wystarczy poinformować w stosownym czasie, aby mogli podjąć
odpowiednie działania wychowawcze ze swojej strony, aby poinformować ich o
dalszych krokach, jakie podjąć zamierza szkoła.
Wybieg stosowany przez wielu nauczycieli, polegający na nakłonieniu dziecka,
aby samo wyjęło rzeczy z torby czy plecaka, jest niepotrzebny; pod względem
prawnym nie widać między tymi sytuacjami specjalnej różnicy, obie metody są
dozwolone, z tym że druga &#8211; trudniejsza do realizacji i wymagająca wywarcia
na dziecko tzw. &#8222;nacisku interpersonalnego&#8221;].

Są to działania dozwolone w rozumieniu art. 12. ust. 2. Karty nauczyciela
oraz niesprzeczne z art. 31. ust. 3. Konstytucji RP (bo wychowawcze i
opiekuńcze uprawnienia nauczyciela nadane zostały mocą ustawy), z tej samej
przyczyny niesprzeczne z art. 8. Konwencji o ochronie praw człowieka i
podstawowych wolności oraz z art. 29. ust. 2. Powszechnej deklaracji praw
człowieka. Nie jest to również &#8222;bezprawną ingerencją&#8221; w rozumieniu art.
16.
ust. 1. Konwencji o prawach dziecka, jako że nadane ustawą uprawnienia
nauczyciela w zakresie wychowania i opieki zgodne są z następującym
zastrzeżeniem polskiego Parlamentu, umieszczonym pod tekstem Konwencji w
procesie ratyfikacji:
"Rzeczpospolita Polska uważa, że wykonania przez dziecko jego praw
określonych w Konwencji, w szczególności praw określonych w artykułach od 12.
do 16. [dotyczy m.in. ingerencji w życie prywatne i korespondencję &#8211; przyp.
mój] dokonuje się z poszanowaniem władzy rodzicielskiej, zgodnie z polskimi
zwyczajami i tradycjami dotyczącymi miejsca dziecka w rodzinie i poza
rodziną."

Czy nauczyciel może przechwycić na lekcji list i przeczytać go?

W procesie wychowania siłą rzeczy uzyskuje się wiedzę o życiu prywatnym
ucznia, nawet o jego intymnych sekretach. Nauczyciel jest więc z mocy prawa
osobą upoważnioną do wglądu w prywatność dziecka. Ma tylko obowiązek
zachowania tajemnicy zawodowej.
W przypadku małych dzieci nauczyciel ma prawo, a wręcz obowiązek, pomóc im
przy myciu lub &#8211; na wycieczce czy na koloniach - nadzorować w czasie kąpieli.
Któż zaręczy, że w liściku krążącym na lekcji nie znajdują się szkodliwe
wychowawczo czy wręcz niezgodne z prawem (np. sposób kupienia narkotyków)
treści? Nauczyciel ma prawo się o tym przekonać, zachowując tajemnicę
zawodową, jeśli jego podejrzenia były niesłuszne.
Pod względem prawnym sytuacja wygląda bardzo podobnie do poprzednio
omawianych.

Opracował: Roman Gawron

PS. Pod Kartę istotnie nie podlegam, od lat co roku w wakacje podlegam
natomiast Ustawie o systemie oświaty, kierownikując na koloniach i obozach,
gdzie moja odpowiedzialność za proces dydaktyczno-wychowawczy jest
porównywalna z odpowiedzialnością dyrektora szkoły.

Pragnę zaznaczyć, że nie KO czy MENiS interpetuje w Polsce prawo. Instancją
ostateczną są sądy, przed którymi w powyższy sposób bym się w razie czego
bronił, choćbym nawet do Sądu Najwyższego musiał się odwołać. Uważam, że
wygrałbym.
Nauczyciele za bardzo się boją, moim zdaniem niesłusznie.
Zauważcie, że jeszcze kilka lat temu mój sposób myślenia był normą w
społeczeństwie. Od tego czasu prawo w tym zakresie się nie zmieniło -
zmieniły się tylko jego kuratoryjne interpretacje.
Nie musimy pozwalać, aby robiono nam wodę z mózgu.

Pozdrawiam



--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/