Może trochę NTG, ale po części chyba tak - bo jest to film z niesamowitą
'głębią psychologiczną' :-)
Wyszłam z kina tak oszołomiona, ze przez pół godziny slowa nie moglam
wyksztusić... ryczałam jak bóbr niemal non stop...

Dla tych którzy nie widzieli: film o ludziach, których nie zauważamy, którzy
dla większości z nas są 'drugiej kategorii', nieważni, niepotrzebni... O
których myślimy- po co oni w ogóle żyją...? Jednak uświadomiłam sobie, jak
bardzo chciałabym być taka jak tytułowy bohater Edi, tzn. mieć taką jak on
postawę wobec życia, jego pokorę i akceptacje wszystkiego co niesie los...
Zobaczcie koniecznie, jak wiele można się nauczyć od tych, których uważamy
za margines...

Dla tych którzy widzieli: jak ten film wpłynął na Wasze nastawienie do ludzi
takich jak Edi?

Pytanie do wszystkich: dlaczego widząc na ulicy kloszarda odwracamy wzrok?
Dlaczego nie potrafimy spojrzeć im prosto w oczy? Co nami kieruje? Poczucie
winy, że nam się ułożyło w życiu lepiej niz im? Może coś innego? Ja przyznam
sie, że widząc człowieka leżącego gdzieś na dworcu czasami mam takie jakieś
wyrzuty...
Jakie macie refleksje? Dlaczego uważamy się za 'lepszych'? Czy rzeczywiście
jesteśmy 'lepsi'?

Pozdrowiska :-)
Elle.