Pierre Fedida, psychoanalityk francuski, pisze, że za obsesją ekshumacji tkwi
nieświadome przekonanie, iż bliska osoba tak naprawdę nie umarła. Stąd przymus
powtarzania ekshumacji w nieskończoność.
Tyle że w tym wypadku dochodzi motyw polityczny. Chodzi o znalezienie ,,dowodu" na
zamach i postawienie w stan oskarżenia domniemanych sprawców. Naturalnie, skoro tak
usilnie się tego dowodu poszukuje, na pewno w końcu się go znajdzie. Znowu wracamy w
przestrzeń politycznego manicheizmu: walki sił Dobra ze Złem, które usadowiło się w
ludziach poprzedniej władzy. I trzeba je stamtąd, sprawując egzorcyzmy nad trupami,
wypędzić.

W optyce środowiska PiS to zło przybierało przez lata różne formy: było spiskowcami w
Magdalence, Wałęsą, którego kukłę się paliło, Bolkiem, łże-elitami, resortowymi
dziećmi, dziś jest gorszym sortem, elementem animalnym, ludźmi w futrach, komunistami
i złodziejami...
Te wszystkie epitety to po prostu kolejne projekcje, w których politycznym
przeciwnikom przypisuje się cechy demoniczne. Przy czym, rzecz znamienna, nie chodzi
w nich tylko o pozbawienie ich podmiotowości politycznej, ale również o ich
upodlenie, pozbawienie wszelkich cech ludzkich. To najbardziej skrajna forma
politycznego rasizmu, w którym słowa służą symbolicznemu mordowaniu przeciwników.
Nazywanie ich np. resortowymi dziećmi implikuje nie tylko, że dziedziczą oni po
rodzicach, wujkach czy dziadkach geny narodowej zdrady. Są oni również niczym
rakowaty guz na zdrowym ciele narodu, są pleniącym się robactwem, które należałoby
wytępić. Kibole Legii, którzy domagali się szubienicy dla Lisa i innych odczytali
tylko w sposób dosłowny słowa polityków. Od mordu symbolicznego na innym do jego
mordu fizycznego jest naprawdę niedaleko. Wystarczy przypomnieć lata 30. w historii
Niemiec...