> Czolem. Mam 15 lat i bardzo spodobala mi sie dziewczyna z klasy
rownoleglej w
> mojej szkolce (to raczej normalne). Mam jednak problem, ktory uniemozliwia
mi
> rozpoczecie jakiejkolwiek znajomosci z ta dziewczyna. Chodzi o, wspomnianą
w
> temacie, niesmialosc. Po prostu, gdy ja widze zaczynam sie od razu
strasznie
> denerwowac, kolana same mi sie uginaja-nie jestem w stanie do niej
podejsc. Z
> poczatku wydawalo mi sie, iz przeszkadza mi rzesza otaczajacych ja
kolezanek.
> Chyba nie jest to do konca prawda-kiedys na wspolnej wycieczce klas z
naszego
> rocznika, owszem podszedłem do niej w autobusie, nawet zagadałem, ale
podczas
> rozmowy byłem strasznie zdenerwowany, staralem sie mocno zwazac na slowa
i, na
> tyle na ile pamietam tamta rozmowe, zrobilem z siebie, delikatnie mowiac,
> idiote. Po wycieczce znalazlem ja w katalogu gadugadu i kilkakrotnie z nia
> rozmawialem. Probowalem namowic ja na spotkanie, lecz ciagle odmawiala
(zreszta
> nie dziwie jej sie patrzac na moje zachowanie podczas rozmowy w
autobusie). Mam
> jeszcze dziwne uczucie (w sumie niczym nie poparte), ze ona mnie unika.
Wstydze
> sie nawet poprosic ja do tanca na zwyklej, szkolnej dyskotece. Zaznaczam,
ze
> ogolnie jestem uwazany za osobe bardzo otwarta, ktora z latwoscia
nawiazuje nowe
> znajomosci (i sprawdza sie to zawsze, oprocz tej jednej sytuacji). Moze
problem
> wyda wam sie blachy i na poziomie "wspanialych" gazet pokroju Bravo ;),
ale ja
> naprawde glupio sie czuje. Na dodatek wydaje mi sie, iz nie jest to
zauroczenie
> miesieczne, dwumiesieczne, jakich czesto w moim wieku, lecz dluzsze (stan
> zauroczenia odczuwam przez rok z hakiem). Nie nazywam tego miloscia, bo
nie znam
> dziewczyny od strony innej niz wizualna, a bez znajomosci miloscui byc
nie
> moze. Jest to zauroczenie, lecz trudno mi sie go pozbyc-chce zaznajomic
sie z
> nia, a zarazem umozliwia mi to niesmialosc.
>
> Powiedzcie jak mozna ja przezwyciezyc, co Wy byscie zrobili, a moze
> kilka(nascie) lat temu mieliscie podobny problem jak ja?

Wiecej pewnosci i wiary w siebie, zwlascza ze czytajac list odnioslem
wrazenie ze jestes milym, wrazliwym i inteligentnym czlowiekiem.

Zdenerwowanie i reszta obiawow sa normalne, nie masz sie co ich wsytdzic (np
przed nia) byc moze boisz sie wlasnie osmieszenia , faktem jest to ze
wzbudza u ciebie jakies uczucia, powinienes to zaakceptowac i dazyc do tego
zeby sprawdzic czy jest warta twoich uczuc.
Najlepiej zapros ja na randke. Unikaj podchodow
i lawirowania, badz szczery, najpierw pomysl czego chcesz a pozniej
poprostu popros ja o to (np zapros do tanca) i nawet kiedy bedzie ci drzal
glos patrz jej w oczy.


A co do moich doswiadczen, zaluje tylko sytuacji tam gdzie nie sprobowalem,
tam gdzie dostalem kosza powiedzialem sobie trudno tak musi byc.


Na koniec jeszcze taki krzepiacy kawalek z adaptacji.


- Był taki czas w szkole średniej...Obserwowałem cię przez okno w
bibliotece... Rozmawiałeś z Sarah Marshal.
- O Boże, jaki ja byłem w niej zakochany...
- Wiem...I flirtowałeś z nią... I ona była dla ciebie taka słodka.
- Tak, pamiętam to.
A potem, kiedy odszedłeś... Ona zaczęła się z ciebie naśmiewać z Kimem
Kennetym... I to było tak,jakby oni naśmiewali się ze mnie.
Nic o tym nie wiedziałeś?
- Zdajesz się być taki szczęśliwy...
- Wiem. Słyszałem ich.
- Więc jak możesz być taki szczęśliwy?
- Kochałem Sarah, Charles .Ona była moja...Ta miłość. Byłem jej
właścicielem. I nawet Sarah nie miała prawa mi jej odebrać. Mogę kochać,
kiedy tylko zechcę.
- Ale ona powiedziała, że jesteś żałosny.
- Cóż... To była jej sprawa, nie moja.

PS. No i napisz jak tam sie potoczyla sprawa :)