Witam !

Przeczytałam wszystko.
Jestem mamą 16,5 letniego Michała i 11,5 letniego Maćka.

Dzieci są dla mnie absolutnie najważniejsze w życiu, ale nie są wszystkim.
Mam bardzo ciekawą prace, mam przede wszystkim swoją pasję - są to góry,
którym poświęcam każdą wolną chwilę.
Tą pasję podzielamy z mężem.
Udało mi sie zainteresować tym również dzieci, obecnie często jeździmy razem
w góry w różnych układach. Ja + Michał, ja + Maciek, mąż + Michał, wszyscy
razem itd ...
Jeździmy też ze sporą grupą naszych przyjaciół, którzy też zresztą mają
dzieci w podobnym wieku.

Kiedy tak się składa, że wyjeżdżają wszyscy a ja zostaję sama w domu jest mi
pusto i smutno, a ja mam chandrę.
Ale ja nie żyję tylko dziećmi i domem, mam swoje życie swoich kolegów, z
którymi sie spotykam. Niektórzy z nich są już wspólnymi - moimi i Michała
kolegami, jeden z moich najbliższych kolgów prowadzi klub turystyczny do
którego należy Michał i często wyjeżdżaja w góry w niewielkiej grupce.

Jednym słowem nasze kontakty rodzice - dzieci powoli sie przekształcają w
kontakty przyjacielskie.

Chłopcy mają jeszcze przed sobą ukończenie szkół, studia. Są obydwaj bardzo
zdolni, chciałabym aby naukę kontunuowali tam, gdzie im będzie odpowiadało.
Michał (obecnie II kl liceum) coś ostatnio mówił ze chciałby studiować w
Krakowie (bo chciałby w czasie studiów zrobić kurs przewodników
tatrzańskich) Ja popieram takie dążenia.

Jest już teraz samodzielny i konsekwentny. W tym roku sam uzbierał z
kieszonkowego pieniądze i skończył kurs ratowników WOPR, co dało mu
możliwosć częściowo darmowego spędzenia wakacji.

Co będzie jak odejdą z domu, co jest wg mnie nieuchronne ?

Myśle ze uszanuję ich decyzje.
Mam też nadzieję ze pozostaniemy przyjaciółmi, ze sie będziemy kontaktować ,
choćby mailem, tak jak sie w tej chwili kontaktuję z moimi licznymi
przyjaciółmi.
Ale wśród tych przyjaciół moje dzieci (mam nadzieję) będą przyjaciółmi
wyjątkowymi.

I jeszcze jedno - nie wyobrażam sobie robienia "proszonych obiadków", nie
lubie gotować.
Co najwyzej mozemy sie spotkać i wspólnie zrobić pizzę , tak jak teraz
robimy.

No i mam nadzieję ze się będziemy spotykać w górach, chocby w naszej
klubowej chałupie.

Miałabym tylko z ewentualnymi przyszłymi synowymi problem, gdyby się
okazało, ze one nie cierpią gór ;-)))
Ale mam nadzieję ze do tego nie dojdzie ;-)))

A do Haliny mam pytanie :
Po co w ogóle wyjechałaś ?
Czy tam na miejscu masz przyjaciół ?
Nie wiem czy jesteś już na emeryturze, czy jeszcze nie, ale jesli tak - to
czym się zajmujesz ?

(Ja już mam tyle zajęć na emeryturę, ze sama nie wiem kiedy to wszystko
zrobię)

Pozdrowienia.

Basia