>
> Co ja czytam?
> Co to jest szczęście, co to znaczy lepiej dla Was drogie Panie?
> Jak mogę to dwa słowa.
> Kolega wychowywał sie bez ojca od 9 roku życia. Teraz jest dorosłym
> mężczyzną, ma rodzine, syna i jak zapytałem go co o tym sądzi (ojciec jego
> pił i bił - matka odeszła od ojca razem z nim) odpowiedział cytuje:
> Ja:
> "kobieta twierdzi ze jak matka jest szczesliwa to i dzieci sa szczesliwe."

Ja pisałam, że jak rodzice nie są szczęśliwi, to i dziecko również nie
będzie szczęśliwe. Jest to coś zupełnie innego niż to co ty cytujesz.

> Kolega:
> "Jest w cholernie dużym błędzie. moi rodzice rozeszli się gdy miałem 9 lat.
> mama był szczęsliwa bo pozbyła się kłopotu a ja do dziś szukam ideału ojca
> dla swoich dzieci; nie mam kogo nasladować "
>

Oczywiście, że jeśli dziecko wychowuje się w niepełnej rodzinie to w
większości przypadków będzie mu trudniej żyć niż temu z pełnej rodziny.

> Co powiecie na to?
> Jakiś argument?
>
> W rozważanym tu przypadku nie ma mowy o piciu o biciu mówimy jedynie o braku
> uczucia, pożądania.
> Uczucie - pytanie czy było?

Jeśli nie było i bez niego ludzie podjeli decyzję o wspólnym życiu to
może rzeczywiście powinni nadal być konsekwentni.

> Pożądanie?...
> Jeżeli było uczucie to co robili i kto z nich robił, żeby je pielęgnować?
>
> Nie wiem, ale rozstanie to pójście na łatwizne, to normalnie wygodnictwo.
> Gdzie tu walka, zastanawiam się dlaczego nie napisano o braku chęci do
> życia.

A kto napisał, że z łatwością zdecyduje się na rozstanie ? Ja napisałam
"i już nic z tą miłością nie dałoby się zrobić" czyli zakładałam, że bym
walczyła, ale nie o bycie na siłę w związku z kimś kto stałby mi się
obcy, ale starałabym się ratować miłość.

> Gdzie miejsce na przycięgę (sakrament małżeństwa)?
>

Sobie przysięgali, to mogą siebie nawzajem zwolnić z przysięgi, o ile
decyzja o rozstaniu jest wspólna.

> Chcę powiedzieć, że ta wypowiedz dotyczy wszystkich powyższych listów nie
> jest to odpowiedz na konkretny list.
>
> Pozdrawiam Jacek
>
> PS
> Szczerze mówiąc jestem w podobnej sytuacji i sam nie wiem co robić (czy
> jestem w stanie przekonać drugą strone)

Przekonać do czego? Żebyście żyli bez miłości czy żebyście ratowali
waszą miłość?

>, ale czy poddać sie to jest
> rozwiązanie???
>

Na pewno nie tylko warto, ale i trzeba próbować ratować uczucie (o ile
taki było) i nie poddawać się zbyt łatwo, ale na siłę niczego nie
osiągniesz. A jakich argumentów używa druga strona i w jaki sposób ty
próbujesz ją przekonać? Jakbyśmy wiedzieli coś więcej to może każdy by
coś poradził z własnego doświadczenia. Regułą jest, że większość
związków z ciut większym stażem przechodziła mniejsze lub większe
kryzysy (zastrzegam, że wyjątki tylko potwierdzają regułę, więc nie
trzeba ich zgłaszć)

Gosia