Pani Ewa napisała:

>> Nie zawsze całkiem na końcu. Do ratatujowatych często idzie go całkiem
>> sporo -- przy podgrzewaniu skurczybyk się zmniejsza. To chwilkę jednak
>> trwa. Niektóre zielone potrzebują jeszcze mniej czasu, papryka choćby.
>> Nie mówiąc o pietruszkach czy koperkach. No i jeszcze można dołożyć
>> pod koniec niezbyt dojrzałą nektarynkę (taką się czasem kupi, choć nie
>> zawsze całkiem świadomie).
>
> Dla mnie problemu nie stanowi czas, jaki potrzebuje papryka czy inne
> warzywo, bo ja nawet wolę, żeby było nie do końca uduszone i raczej
> twardawe. Nie lubię natomiast, kiedy te warzywa za bardzo pływają w
> wodnistym soku, więc pomyślałam, że tu bakłażan dodany na koniec chyba
> by pomógł. Nie wiem, jak właściwie powinno wyglądać tradycyjne ratatuj.

To jedna z tych rzeczy, które nijak nie chcą mi się zrymować ze słowem
"tradycja". Co może być tradycyjnego w warzywach rzuconych na patelnię?
Toż to tak oczywisty pomysł, że wpadli nań wszyscy, którzy mieli patelnię
i warzywa. Gdyby człek któreś z tych dań, co to się je jada w całym
basenie Morza Śródziemnego, miał przyrządzać zawsze ściśle według recepty
pradziada zapisanej na pożółkłej kartce, to by zwariował. I w anoreksję
popadł. Chyba żeby mu wcześniej domownicy wszystko patelnią z głowy wybili.

> Niedawno miałam okazję jeść przygotowane przez Francuza, z dziada
> pradziada paryżanina, ale niestety słabe ono było według mnie, takie
> właśnie pływające w wodzie. Może umiejętność kucharzenia nie jest
> związana z miejscem urodzenia? Zagadką jest dla mnie, jak osiągnąć
> kompromis między dostatecznym odparowaniem warzyw (a może
> niedopuszczeniem, by puściły soki?) przy jednoczesnym zachowaniu ich
> chrupkości.

Odparować? Odparować i nie rozgotować przy tym? Tak, to się nie da!
Woda, co się wyosmozowała pod wpływem soli, to dobra jest może w surówce.
Na gorąco, to już nie bardzo. A więc zagęścić. Nie bać się zagęszczania.
Najprościej zwykłą mąką. Kiedyś chyba wspomniałem, że przy warzywach
dobrze robi sok ananasowy. Więc do szklanki takiego soku wystarczy łyżka
mąki, płaska, niezbyt czubata. Razem wymieszać i chlusnąć *w odpowiednim*
momencie na patelnię. Płynnego zrobi się więcej, ale nie będzie to już
smutna wodnista ciecz. Z bardziej wyrafinowanych zagęszczaczy, to są na
przykład różne soczewice, ale o tym może innym razem. Mąka też niezła.

Przypomnę jeszcze raz, bo chyba już kiedyś coś marudziłem na ten temat.
Jak się ma fazę na czerwone kolory, to zaczynać od papryki w oleju.
Potem jechać z mąką i ananasem czy innym kwachem (są alternatywy). Przy
odrobinie wprawy i usilnych ćwiczeniach da się uzyskać czerwiń jak u raka.
Można dogęścić bakłażanem -- wtedy drania z premedytacją go rozgotowujemy.
A dopiero na koniec twarde zielone akcenty (brokuł też się nada, jakby
kto pytał).

Jarek

--
Więc chodź, pomaluj mi życie,
Niech świat mój się zarumieni,
Niech mi zalśni w pełnym słońcu,
Kolorami całej ziemi.