Nie, Jacku.
WIERZĄC w Boga uznaje się NAJWYZSZE autorytety (Boski i ludzki) - na których się z
ABSOLUTNYM zaufaniem opiera, szczególnie w sprawach tzw. nie do rozstrzygnięcia. I
takim najwyższym ludzkim autorytetem był dla mnie JPII. Czyli - z zaufaniem, z
pewnością, jak ślepiec (tak!) na prowadzącym go po wyboistej górskiej ścieżce,
polegam na Jego opiniach kiedy nie potrafię albo po prostu nie czuję się władna czy
upoważniona ocenić danej sprawy. Także kiedy po prostu robić tego nie chcę.

Niewierzący autorytetów ,,nie potrzebują". Są sami dla siebie najwyższymi
autorytetami. Gorzej, że roszczą sobie nimi być też dla wierzących - mając ich za
gorszych od siebie. Jednak dziwna rzecz - zdobycie tego ich zaufania bardzo jest dla
nich cenne, chcieliby zastąpić im i Boga, i ludzkie autorytety.
A przecież mogliby po prostu w cichości (bo nie powiem, że w cichości ducha - wszak
nie wierzą) cieszyć się sobą i wysławiać przed samym sobą ten swoj najwyższy ludzki
autorytet...