A czereśnie tego lata były słodkie, co poświadcza "Roman G."
<r...@g...pl> mówiąc:

>> Legalnie można powiedzieć własnemu dziecku, że nic z niego nie będzie
>
>Jesteś pewna, że można legalnie? Będzie to wykonywanie władzy
>rodzicielskiej tak, jak tego wymaga dobro dziecka (art. 95 § 2 k.r.o.)?

Jeśli rodzic będzie przeświadczony, że działa na dobro dziecka? Czym
różniłoby się takie postępowanie od postawienia przez nauczyciela
dziecka do kąta, jeśliby oboje uważali, że dziecku wyjdą ich słowa/czyny
na dobre?

>> pedagogika nie poczyniła założeń, na podstawie których nauczyciel swobodnie mógłby
>> wysnuć wniosek, iż jest to zalecane podejście do ucznia.
>
>W kontekście metod przywołanych przez Ciebie wyżej nigdy nie twierdziłem
>inaczej.

Wobec tego ostrożniej formułuj myśli. Stwierdzenie "Mogą ją legalnie
stosować rodzice, więc jest zgodna z ustaleniami pedagogiki." jest _co
najmniej_ nieco naciągane. No i wreszcie, hmmm... nie wiem czy świadomie
czy nie, płynnie cały czas przeskakujesz z nauczyciela na rodzica -
pytanie o prawa jednego uzasadniasz prawami drugiego. Nauczyciel nie ma
i mieć nie powinien takiego zakresu uprawnień do karania dziecka, jakie
ma rodzic. Jest jego opiekunem przez pewien czas, musi mieć pewien
zestaw środków interwencyjnych oraz kar, natomiast nie do końca tylko do
niego należy decyzja co do ich rodzaju i zakresu.

>>>Jeśli twierdzisz inaczej, musisz nauczycielowi postawić zarzut
>>>i go udowodnić, a więc wykazać, że nie jest to metoda uznana i
>>>dopuszczalna.
>> Nie sądzę.
>
>Ponieważ to nauczyciel ma udowodnić działanie w dobrej wierze? Jesteś w
>błędzie. Jeżeli nie wiadomo, czy ktoś działa w dobrej, czy w złej wierze,
>domniemywa się, że działa w dobrej, a dopiero działanie w złej wierze
>trzeba temu komuś udowodnić. Nauczyciel nie jest tu wyjątkiem.

A przepraszam, kto mówi o działaniu w dobrej czy złej wierze? A sprawa
nie toczy się w sądzie, tylko rozstrzyga się na linii nauczyciel-rodzic
plus ewentualnie dyrekcja. Jeśli rodzic kwestionuje rodzaj kary
wymierzonej dziecku, nauczyciel musi podjąć dialog i uzasadnić swój
wybór. To, co się potem będzie działo zależy od dużej ilości zmiennych.
Nauczyciel to nie jest funkcja nadrzędna wobec wszystkiego.


>> Można porozmawiać z dyrekcją szkoły i złożyć skargę.
>
>Tylko czy będą podstawy do jej rozpatrzenia? Skoro nauczyciel działał w
>ramach swoich uprawnień i obowiązków służbowych, w ramach obowiazującego
>porządku prawnego, skoro złej wiary nie jesteś w stanie udowodnić, nie
>jesteś również w stanie wskazać zakazu takiego postępowania, który by
>wprost był w prawie wyrażony, skoro postępowanie nauczyciela było normalnym
>i przyjętym w społeczeństwie sposobem sprawowania opieki nad dzieckiem, to
>skarga musi zostać oddalona.

Musi? Obawiam się, że życie nie jest salą sądową. Jeśli są zastrzeżenia,
nie mnie ani tobie decydować o tym, czy zostaną rozpatrzone czy nie -
czy twierdzisz, że subiektywne odczucia rodzica i dziecka nie mają
wpływu na podejmowane przez dyrekcję decyzje? Oczywiście, że mogą nie
mieć, ale IMO znowu zapędzasz się w niesamowite uogólnienia,
zastanawiajace wynikania i matematyczne regułkowanie rzeczywistości, w
której a plus b zawsze równa się c.

Pomijając fakt, że "normalne i przyjęte w społeczeństwie postępowanie"
może stać w sprzeczności z uregulowaniami prawnymi, na które się w tak
wyszukany sposób powołujesz - wystarczy wrócić do zacytowanego przez
ciebie artykułu...

Agnieszka
--
Proudly (-.-------.- Folk Lore for the Masses -.--------.-)
Presents: ("Kobieta znacznie mniej odpowiada za to, co robi.)
GG:1584 ( Mężczyzna powinien się wstydzić." Jacek Kijewski)